Hoogzomer. De zon aldoor aanwezig, maar in mij trokken zich donkere wolken samen. Een zware zomer waarin het licht van de zon mij slecht kon bereiken. Al mijn pogingen om tot rust te komen liepen op niets uit. Ik was in gevecht met een onzichtbare tegenstander die veel plezier van mijn leven ontnam. In zo’n periode wens je dat iets of iemand je iets aanreikt. Iets waar je weer energie van krijgt, waar het licht van aangaat in jezelf. En dat gebeurde wonderwel ook.
Er werd mij gevraagd om beelden te zoeken voor een boek dat ter ere van de 70ste verjaardag van Pete Pronk werd uitgegeven. Nu is het zo dat ik heel graag woorden met beelden verbind en ik kon dan ook volmondig ja zeggen op dit verzoek.
Een vlammetje in mij ontwaakte. Wat en hoe wist ik nog niet op dat moment, maar wat ik wel wist, is dat het goed was.
Ik gaf aan dat ik ook wel tekeningen wilde maken voor het boek, zo hier en daar en als het paste. Dat bleek een schot in de roos te zijn. Uiteindelijk heb ik bijna het gehele boek geïllustreerd. Ik werd, ondanks en naast alle worstelingen in mezelf, opgetild door de energie die het tekenen mij gaf. Ieder dag had ik zin, ik mocht weer. Er was een nieuwe bron aangeboord waar ik het bestaan nog niet van wist. Het was de lichtheid, de speelsheid en het experimenteren met nieuwe materialen dat iets wakker maakte in mij. De verhalen en de liedjes waar het boek uit bestond, gingen leven. Ze kregen vorm en kleur, er ontstond de ene tekening na de andere en wat was het fijn toeven in mezelf tijdens deze uren van creëren.
Zin in de dag
Wakker worden en zin hebben in de dag. Het was lang geleden… Het werden maanden waarin mijn keuken eruit zag alsof er een explosie van kleuren had plaatsgevonden. En dat was ook zo! Terwijl het boek steeds meer vorm kreeg, kreeg ik ook de vorm in mijn leven terug. En belangrijker nog, ik wist waar ik naar op zoek moest gaan. De zwaarte moest verzacht worden door het lichte. Niet door ontkenning van het zware, maar juist door de erkenning ervan en het met mildheid omarmen van al wat is.
Het is tijd geworden dat ik mezelf de lichtheid van het bestaan gun en opzoek. Duidelijk aangeven wat wel en niet goed doet. Zowel naar mezelf als naar de ander. En eenmaal over deze dam zijn de hekken van alle volgende veel makkelijker te nemen. Het aangereikte licht van de ander is uiteindelijk geland in mezelf en heeft wortel kunnen schieten. Zodat nu de seizoenen hun werk mogen doen om verder te kunnen groeien.
Gitta Nieuwenburg, kunstenares en vrijwilligster in het klooster.
Ank
22 december 2018 at 21:27
Dag lieve Gitta,
Dank voor je mooie blog. Een warme groet van je “ stagiaire” van lang geleden. Ik wens je een fijn kerstfeest met veel licht en verbondenheid.
Groet Ank