De afgelopen maanden sprak Désanne van Brederode voor het magazine Volzin met meerdere gasten over verwondering. In dit laatste interview van de serie spreekt zij met twee medewerkers van ons klooster: Erica Schoeman en Annette Melzer. Hoe krijgt verwondering een plek in dit klooster?
KLOOSTER
Terugkerend onderwerp is de plek waar alleen Erica op dit moment verblijft: het Dominicanenklooster in Huissen. Annette is er werkzaam als programmabegeleider en Erica vooral als initiator van
nieuwe programma’s en activiteiten. Gezamenlijk hopen ze mooie nieuwe dingen te ontwikkelen. De
samenwerking is er nog niet eens zo lang, maar voor hun gevoel ligt dat anders.
Erica: “Het gaat bij ons heel vanzelf, vanaf het allereerste ogenblik. Niet alleen tijdens vergaderingen,
de bijeenkomsten en retraites zelf. Annette stuurt mij artikelen, boektitels, linkjes naar films, podcasts, blogs. We hebben het erover, per mail, app, aan de telefoon, delen wat ons inspireert en vinden nieuwe inspiratie bij elkaar, ook buiten werktijd. Of juist dan. Misschien omdat het niet per se hoeft.”
Annette: “Nee, het ontstaat spontaan. Uit verwondering, plezier. Ik lees iets, hoor iets, zie iets, en
ben meteen benieuwd wat Erica ervan vindt – en omgekeerd.”
Ze hebben elkaar er nooit op uitgekozen. Sterker nog, ze kwamen beiden min of meer toevallig in deze functies terecht. Erica was al twintig jaar cultureel programmeur in Tiel, waar ze zich hoofdzakelijk
bezighield met jeugdtheater en film, de randprogrammering eromheen, waar haar hart nog het
meeste lag. “Het was een snoepwinkeltje. Zoveel keuze om een thema inhoudelijk uit te diepen, context te geven. Gesprekken met acteurs, regisseurs, workshops… Ik was daar prima op mijn plek. En toch.
Een vriendin sprak over de vacature van het klooster in Huissen, waar ze net op had gesolliciteerd.
Misschien niet zo netjes, maar ik dacht: Die baan past bij mij, dichtbij huis, maar wel een heel nieuwe
omgeving… Ik probeer het óók. Ja, en toen koos men mij. Was even lastig, maar gelukkig heeft de
vriendschap het overleefd. Het was zo duidelijk dat het klopte…”
Annette kende het klooster al lange tijd heel goed, als plek waar ze zelf inhoudelijke bijdragen verzorgde, een keer naar uitweek met een door haar verzorgde opleiding rouwbegeleiding. Het was directeur Aalt Bakker, verantwoordelijk voor het grootste deel van de programmering, die haar vroeg om van het klooster haar nieuwe thuisbasis te maken en de twee vrouwen koppelde. Een gouden greep. Annette: “Hij voelt zoiets diep aan en stapt dan op je af. Ook iets om je over te verwonderen. Daarnaast is het ook de plek zelf die meewerkt. De traditie van rust, veiligheid, ontmoeting met de vreemde ander. Het is het twee eeuwenoude fundament waarop wij verder kunnen gaan. Niet zomaar een nieuw wiel uitvinden: we staan op de schouders van kleine reuzen.” Erica voegt toe: “Het beeldje van Dominicus, zijn geopende hand als een uitnodiging. Geen vermaning, geen opgeheven vinger, niet het idee dat hij iets komt brengen… Maar juist ontvankelijkheid, gastvrijheid.”
