Tijdens de tweede online mini retraite reflecteert Henk Jongerius o.p. aan de hand van het gedicht Sotto Voce van Maria Vasalis.

Wilt u deze online mini-retraite terug kijken? Klik dan hier.

Sotto voce

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.

Maria Vasalis

Het volgende gedicht, door Henk zelf geschreven, kwam ook aan bod:

Wie zegt mij
hoe ik leven moet
met groot verdriet?
Zou het verdriet
het leven zijn
dat pijn toeliet?

Wie zegt mij
waar ik zoeken moet
naar echt geluk?
Zou het geluk
het leven zijn
dat breken moet?

Wie zegt mij
waar ik vinden kan
de levenszin?
Houdt soms de dood
de ware zin
van leven in?

‘Het graan gaat dood
en wordt tot brood
en dit geheim
is levensgroot’.

Henk Jongerius