Ode aan de onvolmaaktheid, spiritualiteit zonder masker

Ik ben niet volmaakt.

Ik ben mens.

Met rafels, aarzeling en stilte die soms te groot voelt.

Ik weet me vaak geen houding –

tussen mensen, in mijn lichaam,

in het niet-weten dat me stil maakt.

Dan komt schaamte langs.

Niet om me te breken,

maar om me te herinneren

hoe diep mijn verlangen is:

om echt te zijn.

Spiritualiteit is voor mij niet omhoog,

maar omlaag.

Niet ontsnappen,

maar blijven –

bij het ongemak, de trilling, de barst.

Juist daar

komt het licht binnen.

Regelmatige retraite- bezoeker