Elke middag is er in het klooster een middagmeditatie. Samen met de gasten zingen we, zijn we stil, steken we een kaars aan en luisteren we naar een tekst. Een van de teksten die ik dan het liefste voorlees is, is van benedictijner monnik Willigis Jäger. De tekst uit zijn mooie boekje Parels van Wijsheid heet Liefde en eindigt als volgt.
Wat we aan het einde van ons leven in handen hebben, zijn niet onze prestaties en onze werken. We zullen onszelf vooral de vraag moeten stellen hoeveel we hebben liefgehad. Er wordt ons niet gevraagd of we katholiek, protestants of boeddhistisch of wat dan ook geweest zijn. Er wordt ons gevraagd hoeveel we hebben liefgehad. Dat is de boodschap van alle religies.
Deze tekst ontroert me elke keer weer en mede daardoor worden de gasten in het klooster ook steeds weer geraakt. Hoeveel hebben we liefgehad in ons leven? Hoeveel heb ik liefgehad? De tekst van Meister Eckhart ‘als je jezelf liefhebt, dan heb je alle mensen lief’ komt dan altijd boven. Je kunt anderen liefhebben als je jezelf liefhebt. Als je jezelf niet liefhebt, dan wordt een ander liefhebben uiterst ingewikkeld en ligt het probleem ook vaak bij de ander. Jezelf liefhebben zoals je bent. Heb ik mezelf lief? Ik moet dan ook altijd denken aan mijn lieve moeder die mij haar onvoorwaardelijke liefde gaf, ook al deed ik dingen waar zij moeite mee had.
Hoeveel hebben we liefgehad in ons leven? Hoeveel heb ik liefgehad?
Als ik me bezin op wat het goede leven is, dan is dat voor mij misschien wel liefhebben, kunnen en durven liefhebben, leven in liefde, hoop en vertrouwen of anders gezegd in geloof, hoop en liefde. Heerlijk om hierover te mijmeren. Tegelijkertijd voel ik dan altijd ook de behoefte om te kijken wat ik daar in mijn leven van terecht breng. Goed om daarnaar te kijken, maar gelukkig kan ik steeds meer in mildheid kijken naar mezelf. Mijn fietstocht naar Rome van vorig jaar heeft me daarbij enorm geholpen; liefhebben van mezelf, zoals ik ben.
Laatst las ik nog een keer hoeveel jongeren kampen met psychische klachten, van depressies, tot verslaving en sociale fobieën. Men spreekt van een epidemie van psychische problemen. De druk om te slagen is enorm en een succesimago en een mooi uiterlijk lijkt veel belangrijker dan leven in liefde, hoop en vertrouwen. We maken ons druk om alles. We maken nu zelfs glutenvrije lolly’s, terwijl er nog nooit gluten in lolly’s hebben gezeten, zegt filosoof Marc Schuilenberg in zijn nieuwe boek Hysterie.
Kunnen we leven met wat er is en van wat er komt? Dat lijkt over een andere wereld te gaan.
Maar tegelijkertijd is het leven ook prachtig en zijn er zoveel mooie initiatieven om de wereld anders en mooier te maken. Het geluk ligt ook vaak in kleine en gewone dingen en binnen handbereik. Is het een kwestie van kunnen en durven zien? Ons bezinnen op het goede leven lijkt dan ook geen luxe.
Aalt Bakker is Directeur stichting Dominicanenklooster Huissen.
Foto: Betty van Engelen
