bezinning, bezieling, beweging

Online mini retraite met Henk Jongerius – Stem van de overkant

Henk Jongerius spreekt over ‘de werkelijkheid die groter is dan wij zelf’ en hoe we die werkelijkheid kunnen ervaren in ons gewone leven van alle dag als we ons daarvoor open stellen en ons verwonderen.

Hij baseert zijn overdenking op het gedicht ‘De moeder de vrouw’ van Martinus Nijhoff, vervolgens eindigde hij met een lied naar Psalm 92.

Bekijk hier onder de mini retraite

De moeder de vrouw

Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
die elkaar vroeger schenen te vermijden,
worden weer buren. Een minuut of tien
dat ik daar lag, in ‘t gras, mijn thee gedronken,
mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd –
laat mij daar uit de oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken.

Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij ‘t roer,

en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.
Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.

Martinus Nijhoff

Een lied naar Psalm 92

Wie leven van verwondering,
om wie Gij voor ons zijt:
zij ademen uw leven in
en uw bewogenheid.

Wie leven van het weerloos woord
dat uw genade meldt,
vertrouwen dag en nacht op U,
raken op U gesteld.

Wie leven van de stille kracht
die Gij aan mensen geeft,
zij gaan elkander tegemoet,
zijn voor geen kwaad bevreesd,

Wie leven van het kloppend hart,
staan aan de levensbron
als bomen, dragend nieuwe vrucht,
tot in hun ouderdom.

Henk Jongerius

Reacties (3):

  1. Rita van Velzen

    9 juni 2020 at 17:58

    Dankjewel Henk voor deze beschouwing . Het deed me goed. En zeker dat je met een grapje afsloot.
    Ik besef weer hoe zeer ik jou /jullie nog steeds mis.
    Ik hoop zo nog eens een meditatie van je mee te beleven.
    Intussen groet ik jou hartelijk. Rita van Velzen Malden.

  2. Joep Beliën

    16 juni 2020 at 15:46

    Als inwoner van Zaltbommel / vader van Misha B./ werkte ik ruim 5 jaar (-1994-’99) in Marokko en , maakte daarna volgende variant op het gedicht van Nijhoff :

    Ik ging van Bommel weg de wereld in
    Marokko werd mijn land ; de overzijde van de Mediterranee
    om mij daar ginds te wijden aan (ex) migranten en hun uitkering.
    Ik adem de Moslim gastvrijheid ,vriendschapregels / maar later ook de Confrontatie Wijd en Zijd..

    Mijn Buurman heeft mij Thee geschonken , we wensen gezondheid, Geluk, Sanna Saida
    Prijs Allah , zegt mijn vriend : In Zijn spel zijn wij opgenomen…

    • Dominicanenklooster

      19 juni 2020 at 11:21

      Mooi Joep! Over ‘ overbruggen’ gesproken… Prachtig hoe dat ook in jouw gedicht weer terug komt.

Gesloten reacties.