De bewolkte en regenachtige periode van de afgelopen week inspireerde Henk Jongerius om in een online retraite het gedicht De wolken van Martinus Nijhoff te behandelen. Henk Jongerius filosofeert, met dit gedicht als basis, over verwondering, over geloven en over het geheim van God.

De wolken

Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat  ‘k in de wolken zag.

Ik riep: Scandinavië, en: eenden,
daar gaat een dame, schapen met een herder –
De wond’ren werden woord en dreven verder
Maar ‘k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing.
Ik greep niet naar de vlucht van ‘t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide

Martinus Nijhoff

Bekijk hier onder de video van de online retraite.

Henk sluit af met een gedicht van eigen hand:

In de schaduw leven
van het hoogste goed
is de zorg vergeten
om je goed en bloed.

In de luwte toeven
van Gods stille wind
is de vrede proeven
van een kijkend kind.

Leven moet je vragen
met een open hand:
zo zal toekomst dagen,
het beloofde land.

Mensen zullen opstaan
uit hun knellend lot:
voor elkander instaan
als een beeld van God.

Henk Jongerius