Predikant en geestelijk verzorger in de ouderenzorg Annette Melzer neemt de kijkers mee op een reis die onderweg zoekt naar bronnen van vertrouwen en thuis wil komen bij wie voor je betrouwbaar is geweest.
De reis gaat langs woorden van dichters een verhaal en nodigt uit tot verbeelding. Dit alles wordt mede gedragen door de muziek van de vlaamse zanger Willem Vermandere.
‘Wonen overal nergens thuis
Aarde mijn aarde mijn moeders thuis
Vallende sterren de schim van de maan
mensen die opstaan en leven gaan
mensen, veel geluk.’
Misschien hebt ook u deze woorden van Huub Oosterhuis vaak gezongen. Je bent onderweg, door je leven en van tijd tot tijd, poog je om je ergens thuis te voelen. Dit kan bij mensen zijn die je op je levenspad ontmoet, die je kunt vertrouwen. De ander die je ziet en in doen en laten erkent in wie je bent. Het heeft ook te maken met het landschap, dat je thuis brengt Het lijkt wel alsof ook dat in je genen kan zitten. Soms onverwacht … kom je onderweg ergens thuis.
Muziek: ‘onderweg’ Willem Vermandere
Woorden en muziek spreken tot onze verbeelding. En op de landkaart van deze verbeelding reizen we moeiteloos naar plekken die ons dierbaar zijn of waar we naar verlangen. Een dergelijke reis staat nooit los van mensen die ons dierbaar zijn. De weg leidt ons naar diegene op wie wij durven te vertrouwen, naar degene die poogde in alle gebrekkigheid om voor ons betrouwbaar te zijn. Op de reis van de verbeelding … onderweg… leven we op… Soms van de verwondering van een landschap, de kleuren, de geur…We slaan bruggen, ervaren gastvrijheid en horen onderweg de verrukkelijke verhalen van teruggevonden vrede en vriendschap.
‘Niet moe worden’, zegt Hilde Domin
Niet moe worden (!)
Om naar het wonder
Stilletjes
Als voor een vogeltje
Je hand te reiken’
Wie heeft u ooit de kracht van verbeelding laten zien? Je laten thuiskomen in dromen van een wereld … anders?
Muziek: ‘El camino’ Willem Vermandere
Soms kom je onderweg thuis. Wat maakt dan een thuis tot een thuis?
Is het het kleedje in de gang
De secretaire van opa die met hem door Europa is getrokken
Is het een tafel vol lekkernij in de adventstijd en lieve mensen eromheen
Is het het licht van de buurvrouw dat s’avonds naar binnen schijnt
De knuffel die je krijgt, zo kostbaar goed in Coronatijd,
De hond die kwispelt, de poes die eigenwijs op de stoel blijft liggen
Thuis ….
Thuis vind je de weg ook met je ogen dicht en weet je in welke la de postzegel ligt voor het kaartje dat je naar je ouwe kameraad hebt geschreven.
‘wonen overal, bijna thuis
Aarde mijn hemel mijn vaderhuis
Stijgende sterren, de lach van de maan
Mensen die dromend een stem verstaan
Mensen veel geluk’
Met wie bent u verbonden als u ergens (weer) thuiskomt?
Muziek : ‘Tokkeldingske’ Willem Vermandere
Ooit onderweg deelde een vriendin met mij dit verhaal van thuiskomen,
Ze vertelde:
Toen ik nog op de basisschool zat ging ik elke vrijdagmiddag naar mijn grootvader. We zaten dan aan de keukentafel in zijn klein appartement. Hij had het alles al klaar gezet om samen thee te drinken. Hij deed het op zijn eigen wijze. Twee dunnen theeglaasjes op een schoteltje met een gouden rand en met een lepeltje erin om te voorkomen dat het glas sprong als de hete thee erin wordt geschonken. Hij vulde de glazen namelijk direct vanuit de zilveren Samovar. Hij pakt dan een klontje suiker en … … dronk hij zijn thee. Heerlijk, wat hadden we en pret. Dit was zo anders dan thuis.
Als we het kopje thee op hadden stelde mijn grootvader twee kaarsen op tafel. En in alle rust stook hij ze een voor een aan.
Hij wisselde dan in het Hebreeuws wat woorden met God
Soms sprak hij ze uit, maar meestal deed hij zijn ogen dicht en zweeg.
Ik zat erbij en wachtte geduldig. Want ik wist dat zo meteen het mooiste moment van de hele week zou komen.
Toen grootvader klaar was om met God te spreken
Keek hij mij aan en zei:
“kom hier Neshumeltje”
Dan ging ik recht voor hem staan, hij legde zijn beide grote handen op mijn hoofd
En hij begon God te danken
Te danken dat ik er was en dat hij hem tot grootvader had gemaakt
En hij sprak dan over al die dingen die ik de afgelopen week had meegemaakt
Hij vertelde dan aan God iets over mij wat echt was, echt belangrijk.
Iedere week was ik benieuwd wat het deze keer zou zijn.
Als ik stout was geweest, loofde grootvader mijn eerlijkheid dat ik het had verteld
Als er iets was misgegaan, vertelde hij hoe trots het was dat ik me toch had ingezet
En als ik ook was het kort zonder licht op mijn nachtkastje had geslapen, prees hij mijn dapperheid om zelfs in donker te kunnen slapen.
En dan gaf hij mij de zegen en vroeg aan de vrouwen van verweg en verleden tijd, – Ik kende hen uit zijn verhalen: Sara, Rachel Rebbeka en Lea –, om op mij te letten.
Deze korte momenten waren in de hele week de enige tijd dat ik me volledig veilig en geborgen voelde.
Thuis waren mijn ouders druk met hun werk. En ze wilden zo graag dat ik alles goed deed, beter nog dan zij zelf, beter dan anderen. Nooit was het goed genoeg.
Mijn grootvader had daar lak aan, voor hem was het belangrijk om bij elkaar te zijn en als ik bij hem was, wist ik ergens dat hij gelijk had.
Toen ik 10 was stierf mijn grootvader. Ik had tot dan toe nooit in een wereld geleefd waar hij er niet bij zou zijn. Het was zwaar om zonder hem verder te gaan. Hij had mij gezien zoals niemand het had gedaan en mij met een bijzondere naam genoemd:
‘Neshummeltje’ wat ‘ geliefde kleine ziel’ betekent.
Nu was er niemand meer die mij bij deze naam zou noemen.
Eerst was ik bang dat nu hij mij niet meer zag en aan God zou vertellen wie ik was, dat hij voergoed zou verdwijnen.]
Langzaamaan echter begreep ik
Dat ik op een wonderlijke wijze had geleerd
Mezelf door andere ogen te zien.
En dat eens gezegend zijn, betekende
Voor altijd gezegend te zijn
Muziek ‘Naar huis’ Willem Vermandere
