De Goede Week – Zaad in vruchtbare aarde
Zaad dat in de aarde valt kan niet anders dan zich overleveren aan dat wat de aarde hem/haar geeft.
Het zaad moet afwachten of er voldoende regen valt, of er voldoende voedingsstoffen in de bodem zijn, of de zon voldoende warmte afgeeft.
In het bijbelverhaal van vandaag (Johannes 13: 21-38), de dinsdag in De Goede Week, gaat het over overleveren, het is de vraag wie Jezus zal overleveren. Hij zal overgeleverd worden, maar door wie?
DE REIS VAN HET ZAAD
Zaad,
mysterie van leven en sterven.
Loslaten,
zich overleveren.
Zaad ziet nooit de bloem,
maar gelooft erin.
Bevat verborgen kiemkracht.
Zaad kent de donkerte van de aarde,
in stilte drinkt het water,
voelt het de warmte van de zon.
Komt tot groei en bloei
en draagt vrucht.
De reis van het zaad
is de reis van ieder mens
om tot volle ontplooiing te komen.
Tekst door Aalt Bakker
Vandaag mijmeren we verder over de vruchtbare aarde en over het Paasverhaal, aan de hand van Judas, die Jezus overlevert aan de Romeinse autoriteiten. In mijn jeugd intrigeerde dat verhaal van Judas me enorm. Hoe kon het toch dat hij Jezus verraadde, terwijl hij ook zo van hem hield? Ik bleef hangen bij het beeld van Judas als verrader. Lekker overzichtelijk zo’n verrader en zondebok en lekker buiten mezelf.
Later, ook nadat ik het verhaal las in andere bronnen, besefte ik me dat er veel meer in het verhaal zit. Judas leverde Jezus over. Petrus verloochende Jezus in dezelfde nacht en alle andere apostelen vielen meerdere keren in slaap. Wat is het verschil hiertussen; was Judas wel een verrader en wat wil het verhaal mij vertellen. Wat zou ik doen?
Gaat het verhaal over Judas niet over de vraag wat wij doen als het echt spannend wordt in ons leven? Hoe gaan wij om met grote teleurstellingen en met dingen die niet gaan zoals we willen. De apostelen gingen er allemaal verschillend mee om. Ze bleven slapen, ontkenden en leverden Jezus over om hem te laten arresteren. Wat doen wij als het lastig wordt? Hoe antwoorden we en wat is onze keuze? Lopen we weg, kijken we de andere kant op, zwijgen we als we onrecht zien, zoeken we een zondebok. Kunnen we aanwezig zijn bij wat lastig, pijnlijk en donker is? Kunnen we blijven geloven in het goede, in de zachte krachten en in liefde? Kunnen we loslaten zonder te weten wat ons toekomt, liefde doen en doen wat goed is? Dat klinkt prachtig, maar bent u er nog?
Wat zou ik doen? Tja de neiging om dezelfde keuzes te maken keuzes als de apostelen herken ik. Het de andere kant uit kijken, denken dat het wel mee valt of kijken hoe je toch dingen kunt veranderen of een schuldige zoeken. Ik herken gelukkig ook het steeds meer aanwezig kunnen zijn bij lastige dingen en uitspreken wat je belangrijk vind, waar je voorstaat en waar je grenzen liggen. Het is een hobbelige maar mooie weg waarmee ik erg gelukkig ben.
Dat brengt me bij het verhaal van Pasen en bij de vruchtbare aarde. De tarwekorrel moet eerst in de aarde vallen, dan sterven en wachten op regen en zonneschijn, voordat hij/zij weer kan bloeien en vrucht dragen. Gebeurt dit steeds niet in ons leven. Vallen en opstaan en op nieuw beginnen. Eerst vallen, dat moeten we wel durven, anders gebeurt er niets. Niet de andere kant op kijken, niet weglopen, niet ontkennen en geen zondebok zoeken, maar er durven zijn en blijven geloven in het goede. Durven vallen, loslaten en doen wat goed is. Na de winter komt de lente. Dan krijgen we steeds weer de kans om te bloeien en vrucht te dragen, voor ons zelf en voor elkaar.
Deze mijmering heeft bij mij zelfreflectie teweeggebracht en enkele prachtige gesprekken. Ik wens u dat ook en eveneens vruchtbare en bloeiende Paasdagen. Dat we durven leven en vallen en dat we voor onszelf en elkaar vruchten mogen dragen.
Over de auteur
Aalt Bakker is directeur-bestuurder van Stichting Dominicanenklooster Huissen en al ruim 15 jaar betrokken bij het klooster.
