Nu ik veel thuis zit heb ik voortdurend mijn huisgenoten om mij heen. Het zijn huisgenoten waarvan ik dacht dat ik ze vrij goed kende want ik ga mijn leven lang al met ze om. Maar in deze coronatijd leer ik ze opnieuw kennen. Zij kunnen mij enorm dwars zitten. Ik irriteer me aan hen maar ik kan hen niet ontwijken. Vluchten kan niet in deze dagen van leven in beperking.
Het ingewikkelde is dat Angst uit vele angsten bestaat
Ik ga mijn huisgenoten aan je voorstellen. De eerste trouwe huisgenoot heet Angst. Het ingewikkelde is dat Angst uit vele angsten bestaat. Ik word steeds weer overvallen door een nieuw aspect van Angst. In deze dagen word ik vrijwel continu belaagd door deze enge huisgenoot. In de nacht verblijft Angst in mijn hoofd en zorgt ervoor dat ik niet kan slapen en dat mijn lichaam verkrampt en mijn ademhaling op hol slaat. Overdag geeft Angst me ook geen rust.
Angst zegt voortdurend akelige dingen tegen mij. ‘Jij gaat ziek worden. Je geliefden gaan sterven. De supermarkten raken leeg. Je werk is te zwaar. De stad wordt een chaos. Jij bent in de war. De wereld gaat ten onder.” Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de eindeloze stroom van negatieve woorden die Angst tegen mij zegt. Om gek van te worden! En iedere keer als Angst iets heeft gehoord, gelezen of gezien over het coronavirus komt hij naar me toe. En maakt me bang.
Schuld maakt het moeilijk
Maar dan heb ik ook nog een andere huisgenoot die het me deze tijd erg moeilijk maakt. De naam is Schuld. Schuld zegt dingen tegen me als: Je doet te weinig, juist nu anderen je zo hard nodig hebben. Kijk naar je collega, kijk naar de buurvrouw, de vriend, de minister, de arts, de verpleegkundige, de koning en de paus. Zij doen veel meer dan jij. Zij nemen goede initiatieven. Zij zeggen de juiste woorden. Jij zit op de bank met huisgenoot Angst en je schiet tekort.
Gisteren merkte ik dat Angst en Schuld met elkaar samenwerken om mij klein te krijgen. Ik vertrouwde ze niet. Vannacht lag ik te zweten in bed. Toen gebeurde er iets merkwaardigs. Angst kroop bij me in bed. Ik besloot om aandachtig te blijven ademen waardoor ik de moed kreeg om Angst in mijn armen te nemen. ‘Kom maar bij me, vertel het maar, voel maar, je mag er zijn.’ Langzaam werd Angst rustiger en stiller. Vervolgens klopte Schuld op mijn deur en wilde ook in bed komen. Ik opende mijn armen voor Schuld. ‘Kom maar, vertel maar, voel maar, wees er.’ Schuld kreeg een vriendelijker gezicht. Met ons drieën vielen we in slaap.
Vannacht heb ik vriendschap gesloten met mijn twee huisgenoten. Het is niet dat de omgang gemakkelijker is geworden. Want ook vandaag confronteren ze mij met wat er in mijzelf naar boven komt als ik het nieuws volg. Maar er is iets meer begrip over en weer. En naast Angst en Schuld ontmoet ik vrienden als Moed, Hoop, Liefde en Vrede. Mijn huis is vol en soms even gezellig. En tenslotte vind ik het wel fijn dat ik in deze eenzame tijd huisgenoten om me heen heb.
Frank Kazenbroot is geestelijk verzorger in Rotterdam en schrijver van “Wees lief voor deze ziel, veertig vensters op Leonard Cohen” (Berne Media 2018)
Corry Hoogendoorn
1 april 2020 at 00:42
Hoi hoi, ik heb echt genoten om de uitwerking van het corona virus zo beeldend omschreven te zien ! BRAVO. Maar ik.mis een huisgenoot: “dankbaarheid” ik ben dankbaar voor elke morgen dat ik gezond wakker word. Bij deze BEDANKT !!!! C.H