“Zal er ooit een blijvend heden
vol van goede vrede zijn
waar geen pijn meer wordt geleden
en het leven nieuw zal zijn”
Wat een vraag! Geen pijn meer, een leven dat nieuw is, een blijvend heden. Vast wel, in het hiernamaals, hoe dat er dan ook maar uit zal zien, waar dat dan ook maar is. Maar het hiernamaals is pas voor hierna. We leven nu. Dus dat ooit, kunnen we daar ook iets mee in het nu? Je moet niet gisteren leven, je moet niet morgen leven, je leeft nu.
‘Een blijvend heden’
Leef in het nu, dan is het altijd heden. Het moment is belangrijk. Nu is belangrijk. Koester het moment.
‘Vol van goede vrede’
Vrede op aarde? Nee, natuurlijk niet. Dat lukt ons niet, hoe graag we ook zouden willen.
Vrede met jezelf, daar kunnen we voor gaan, daar kunnen we voor staan.
Pas als je vrede hebt met jezelf, kun je vrede uitstralen naar anderen.
Pas als je van jezelf houdt, kun je houden van anderen.
Zet je hart open en je kunt vrede geven en vrede uitstralen. Liefde wordt waar.
‘Geen pijn meer’
Pijn zal altijd bestaan, ook in het heden. Maar vanuit de vrede, vanuit de liefde, is pijn te delen. Zolang je je niet afsluit, niet van de pijn, niet van jezelf, niet van de ander.
‘En het leven nieuw zal zijn’
Elke dag is een nieuwe dag, brengt een nieuwe kans.
Een nieuwe kans om liefde te geven, om vrede te zaaien.
En hoe moeten we dat doen? Liefde geven en vrede zaaien?
We bereiken dat alleen vanuit aandacht voor elkaar.
Pas als we elkaar echt in de ogen kijken,
zien we wat de ander nodig heeft en laten we de ander zien wat we zelf nodig hebben.
We leven nu! En we moeten er wat van maken! Het leven is veel te kort om te vergeten om te genieten. Dus laten we elkaar aankijken en zeggen dat we blij zijn met elkaar. Laten we samen het leven vieren. Niet door problemen uit de weg te gaan, maar wel door te blijven uitspreken wat er goed gaat en niet alleen maar de nadruk te leggen op wat verkeerd gaat. In alle eerlijkheid, met veel respect. Voluit geven aan elkaar en aan onszelf.
‘Zie de sterren aan de hemel
waar het duister van de nacht
door hun schijnsel wordt verdreven
tot een nieuwe dag die lacht.’
Kijk elkaar aan en zie dat je voor elkaar ook sterren kunt zijn.
Midden in het duister van het leven, kan de ander een ster voor je zijn.
Zo kunnen we elkaar melden dat geen nacht te donker is.
Zo klinkt het in het vijfde couplet van dit mooie adventslied van Henk Jongerius.
Zoals het Kind ons komt redden, dat het licht der wereld is,
zo kunnen we elkaar redden, als we dat licht uitdragen naar elkaar.
Advent is wachten,
wachten op het licht.
Maar ook vertrouwen,
dat we voor elkaar
een licht kunnen zijn.
Elske te Lindert, organist, kerkmusicus, dirigent en zangeres
Egbert Schroten
14 december 2018 at 10:16
Pas als je van jezelf houdt, kun je houden van anderen. Belangrijke boodschap. Maar dat het begint niet bij jezelf! Je kunt niet in je uppie leren van jezelf te houden. Eerst houdt een ander van je, stoot je aan. Dan begint pas het ik.