Met #METOO gaven veel vrouwen aan dat ze te maken hadden met (seksuele) grensoverschrijding. “Ik ook”, zeggen ze, vaak na jarenlang schaamtevol zwijgen. Verhalen kwamen naar buiten. Soms was er sprake van bruut en overmeesterend geweld, maar vaker hoorde ik dat de grensoverschrijding veel subtieler was gegaan. Vrouwen die niet goed wisten hoe ze “nee” moesten zeggen. Situaties waarin ze zich afhankelijk voelden en geen ruimte ervoeren voor afgrenzing.
Ik was bijna 18 toen ik hem leerde kennen. Een vriend van vrienden. Hij had een motor én een auto. Heel stoer. En hij viel op mij. Dat liet hij merken ook. Ik smolt haast van verliefdheid. Hij nam me overal mee naartoe. Ik maakte dingen mee, die ik thuis niet gewend was. Daar wilde ik meer van. Ik sprak niet meer af met vriendinnen, omdat hij misschien langs zou komen. Trok me terug in mijn kamer omdat ik de vragen van mijn ouders niet kon verdragen. Ik leefde van afspraak naar afspraak met hem. Vaak zat ik urenlang te wachten op zijn komst. Maar terwijl ik steeds meer op hem gericht raakte, verlegde hij zijn aandacht naar anderen. Hij haalde me nog wel op, maar in plaats van een afspraakje samen gingen we naar zijn vrienden. Voor mij was “nee” geen optie, want dan ging hij alleen. En dat vond ik nog erger dan een avond met anderen.
Zo ontstond een patroon. Ik verlangde naar de man die hij was toen onze relatie begon, of eigenlijk nog meer naar het gevoel bijzonder en geliefd te zijn. Dat maakte dat ik er alles voor over had om de relatie in stand te houden. Ook als het betekende dat ik mijn behoefte moest wegcijferen. En dat ging ver. Voor wat ik dacht dat liefde was liet ik mijn grenzen overschrijden. Mijn psychische, maar ook mijn lichamelijke, seksuele grenzen. Ik liet me gebruiken omdat ik bang was om hem te verliezen.
Het was een lange weg om uiteindelijk te ontdekken dat mijn eigenwaarde bij mij begint en niet bij een ander. En nog stap ik soms in die valkuil. Dan ben ik bang voor afwijzing en pas me aan, zelfs als ik daarmee over mijn grenzen laat gaan.
Tijdens mijn proces ontdekte ik de waarde van mijn vrouwelijk kracht. Ik leerde me te verbinden met andere vrouwen. Voelde voor het eerst dat ik via mijn moeder, oma en overgrootmoeder in een lijn van vrouwen sta. Een lijn waarin veel goeds is doorgegeven maar ook pijn en onzekerheid.
Denise van Geelen