Maurice en zij fietsen graag samen. Het plan was om deze zomer weer een deel van de tocht naar Rome te fietsen. Vanwege de coronatijden werd het een mooie fietstocht van Rotterdam naar Hamburg.
Toen ik door bestuurslid Els Koot werd gepolst of ik belangstelling had om toe te treden tot het bestuur van de Stichting Dominicanenklooster Huissen was ik meteen geïnteresseerd. Ik wil graag maatschappelijk betrokken zijn in de regio waar ik woon of werk. In Rotterdam ben ik onder andere voorzitter van de kerkenraad. In het klooster voel ik me welkom, thuis en omarmd. Meedoen met de vieringen, de communiteit ontmoeten en ervaren hoe weldadig het klooster is voor allerlei groepen, dat spreekt me enorm aan. Vlak na de lockdown in coronatijd, ontstond er in de regio behoefte aan een opvang voor mensen die dak- of thuisloos zijn. Ik dacht aan het klooster en vroeg me af of het klooster hierin kon voorzien. Dat was snel geregeld en toen was de Herberg een aantal weken een opvangplek voor mensen die dak- en thuisloos zijn met lichte klachten. Fantastisch dat we dat in samenwerking snel konden realiseren. Het klooster midden in de maatschappij, het klooster ten voeten uit.
De rode draad in mijn werkleven is leergierig zijn en zoeken naar mogelijkheden om mensen meer tot hun recht te laten komen en meer zich zelf te laten zijn. Na mijn studie theologie werd het me nog meer duidelijk dat het gaat om de vraag wie ben ik en wie kan ik zijn voor de ander. Als bestuurder richt ik me daar steeds op. Vanuit de inhoud zoeken naar een goeie plek voor een ieder en mensgericht zijn. Ook als ik slecht nieuws moet geven, probeer ik mensgericht te zijn.
Ik vind het belangrijk me mee te laten nemen in de veranderingen
Ik geniet van verrassingen en zoek daar ook steeds naar. Er zijn zoveel parels te ontdekken in je leven. Stilstaand water gaat stinken zeggen wij thuis. Bewegen en veranderen hoort bij het leven. Ik vind het belangrijk me mee te laten nemen in de veranderingen en met open handen aanwezig te zijn. Zo kunnen onze lege handen worden gevuld. Tja die gedrevenheid van me is ook wel eens lastig, voor mezelf en voor mijn omgeving. Ik probeer mensgericht te blijven en ook door te gaan, met vallen en opstaan soms. We hebben zelf niet de regie. Soms besluiten anderen. Ik vind het belangrijk om los te laten en open te staan om het nieuwe te mogen ontvangen. Die open handen zijn belangrijk. Als we blijven hangen in een slachtofferrol, dan zijn onze handen niet meer open en kunnen we niet meer ontvangen. We leggen het vaak buiten ons zelf. Kunnen we de mooie en lastige dingen omarmen? Dat hoort bij het leven. Als je jezelf kunt omarmen, zoals je bent, met je zonnige en donkere kanten, dan leidt dat tot herstel.
In deze tijden zoeken veel mensen. Waar gaat het naar toe? Ik zie velen vanuit angst beslissingen nemen. Belangrijk als we met elkaar andere perspectieven kunnen schetsen. Kunnen we samenwerken. Kunnen we elkaar aanspreken. Kunnen we elkaar uitnodigen. Kunnen we mee op lopen met een ander.
Als je jezelf kunt omarmen, zoals je bent, met je zonnige en donkere kanten, dan leidt dat tot herstel
Ik wil me ook blijven ontwikkelen. Met een aantal bestuurders uit de regio komen we nu anderhalf jaar lang regelmatig bij elkaar, rondom de moderne devotie. We zoeken hierbij inspiratie gericht op vernieuwing, innovatie en praktische levenswijsheden. Hoe kunnen we op andere manieren besturen, met minder bureaucratie. Dat vind ik prachtige inspirerende bijeenkomsten.
Vorig jaar hebben we de beleidsdagen van Iriszorg in het klooster gehouden. Het thema was ontmoeting. We hebben samen gemediteerd, we deden mee aan de vieringen en er was een inleiding van Welmoed Vlieger, een filosofe die vaak programma’s leidt in het klooster. Ze prikkelde ons met de kracht van de ontmoeting. In de ontmoeting zit de vraag ‘mens waar ben je en wie ben je’. Dat geldt voor ons allemaal en ook voor mensen met verslavingsproblemen of die psychiatrisch lijden, die vaak een stigma hebben. Dat raakt voor mij aan zingeving. Vrijheid en er mogen zijn heeft er alles mee te maken. Het leidend motief van ons beleidsplan is ontmoeting geworden. Prachtig. Op onze site staat: ontmoeten is jezelf tegenkomen in de ogen van een ander die een spiegel zijn voor jezelf. Het klooster heeft daar zeker aan bijgedragen.
Het klooster kwam op mijn weg. Veel in mijn leven kwam op mijn weg. Ik zei ja tegen het klooster. Ik zeg vaak ja tegen het onbekende. Zo blijf ik leren en kan ik ervaren of het betekenis heeft wat ik doe.
Het klooster is een bijzondere plek. Hier gebeurt iets met mensen in de stilte. In de vieringen kan ik opademen. In de Bijbel staat dat iedereen bij zijn of haar naam is geroepen en steeds weer bij zijn of haar naam wordt genoemd. Je bent van mij, zegt God. Ik ben er en Ik zal er zijn, ook voor jou. Dat is een tekst die me steeds weer raakt en inspireert.
Het klooster bevindt zich in een veranderingsproces. Bij veranderingen vind ik het belangrijk om respect te tonen aan wat er vooraf is gegaan. Er zijn zovelen ons voorgegaan. In de veranderingen krijgt de traditie een andere vorm. Daar draag ik van harte graag aan bij.
Marjan Verschuure is sinds 2019 voorzitter van het bestuur van de Stichting Dominicanenklooster Huissen. Ze woont in Rotterdam en werkt in Arnhem en omgeving. Getrouwd met Maurice en moeder van 3 zonen, Lev, Ruben en Noah. Opgeleid als verpleegkundige. Later studeerde ze theologie. Ze startte haar werkleven in de psychiatrie. Vanuit haar overtuiging dat een mens meer is dan zijn of haar psychisch lijden, is ze zeer gedreven om de gezonde delen van een mens aan te spreken. De laatste jaren is ze bestuurder van Iriszorg, een organisatie in de verslavingszorg in Gelderland, Overijssel en Flevoland.
Aalt Bakker, directeur stichting Dominicanenklooster Huissen in gesprek met Marjan Verschuure, een bevlogen vrouw.
