Half mei vertrok ik. Vol enthousiasme en nieuwsgierigheid en met volle fietstassen, ging ik vijf weken lang alleen op de fiets naar Assisi en Rome. Ik was goed voorbereid dacht ik, maar bij de eerste klim bleek dat ik niet goed wist waar ik aan begonnen was. Dit was wat anders dan de Grebbeberg. Het was een geweldige reis met mijn fiets en met mezelf. Maria werd tot mijn verrassing dé vrouw van mijn reis. Dat had ik, als van huis uit protestant, bepaald niet verwacht.

Weg zijn

Mijn vrouw en kinderen zwaaiden me uit. Na een extra rondje op de rotonde was ik alleen. Al snel voelde ik me goed in het ritme: vroeg wakker worden door de vogels, tentje opbreken, tassen inpakken en fietsen naar het bakkertje van het dorp voor mijn ontbijt en dan de hele dag heerlijk fietsen. Toen ik de Rijn zag, kwamen de tranen voor de eerste keer. De machtige rivier ontroerde me. Ik was los en op weg.

Onderweg zijn

Ik genoot erg van het fietsen. De natuur, de kleuren en de geuren troffen me en ik realiseerde me dat ik aan die pracht vaak voorbijga. De stevige lichamelijke inspanningen en de monotone bewegingen waren heerlijk en deden me mijn lijf voelen. Ik vond het heerlijk om af te zien. Het steeds weer arriveren op een onbekende plek was een mooi dagelijks avontuur.  De prachtige natuur en de dagelijkse inspanningen gaven me rust, een gelukzalig gevoel en openden me. Ik genoot van de ruimte, de rust en van de vrijheid. Ik voelde me zo dankbaar en het werd steeds stiller in me.

Alleen zijn

Tussen de bergtoppen voelde ik me onderdeel van iets onmetelijk groots. Thuis en werk waren al heel snel ver weg. Ik voelde me eerst geen pelgrim, maar werd het steeds meer. Vooraf was ik benieuwd hoe ik het zou vinden om zo lang alleen te zijn. Het bleek verrassend en inspirerend en soms ook lastig. Ik miste soms het niet kunnen delen van mooie dingen en op lastige en angstige momenten was het ook niet fijn om alleen te zijn. Tijdens rustdagen voelde ik me tussen de vakantievierende toeristen niet fijn. Maar over het algemeen had ik het prima met mezelf. Er kwam steeds meer ruimte voor mezelf. Ik besefte dat ik mijn dagelijks leven weinig bezig ben met mezelf, met mijn passie en mijn grenzen. Vaak richt ik me op anderen en wil hen niet belasten maar juist helpen. Dan ga ik aan mezelf voorbij. Nu was er alle tijd en rust voor mij. De mooie ontmoetingen, de steun van medereizigers, de toewijding van de kloosterlingen in Assisi en de engelen onderweg waren onmisbaar, maar het was goed dat ik alleen op reis was. Ik vond het fijn met mezelf.

Je komt van alles tegen op reis. Tijdens de eerste beklimming stond ik bij de eerste haarspeldbocht gesloopt langs de kant. Na een paar uur flink afzien haalde ik de top. Ik had mezelf onderweg op de top een heerlijk biertje en taart beloofd en voelde me belazerd toen het hotel bovenop de berg gesloten was. Ik realiseerde me dat ik dat in mijn leven ook vaak, voor mezelf en voor mijn omgeving, te snel wil. Als het lastig wordt, geef ik nog wat meer gas, tot het echt niet meer gaat. Bij de volgende klimmetjes koos ik bewust een lichtere versnelling. Het klimmen ging toen een stuk beter en kon ik ervan genieten. Een van de wijze lessen in de bergen.

Mijn ziel mee op reis

Ik merkte dat ik mezelf op de fiets niet kon ontlopen of afleiden en dingen niet kon onderdrukken. ‘s Morgens bedacht ik soms waar ik die dag over na wilde denken. Maar zo werkt het niet. In de rust en de stilte kwamen dingen uit diepere lagen naar boven en ook dingen die tijdens de reis gebeurden. Het had niets met denken te maken. Ik wilde begrijpen waarom die dingen naar boven kwamen, maar dat lukte niet. Het waren dingen waar ik normaal zomaar aan voorbij ga.

Mijn ziel liet zich horen, zo voelde het. Ik voelde geluk bij dingen die fijn waren in mijn leven. Ik voelde me weer zondagskind en was blij dat ik leef in liefde en vertrouwen. Die gevoelens geef ik vaak erg weinig ruimte. Ik voelde ook pijn opkomen bij dingen die ik lastig heb gevonden in mijn werk en privé en die me veel hebben gekost. Ik stond me amper toe om hiermee moeite te hebben, omdat ik vond dat ik dat toch aan moest kunnen en omdat ik het relativeerde. Het toestaan van die gevoelens gaf ongelooflijk veel ruimte. Het maakte me gelukkig en van die lastige dingen voelde ik me bevrijd.

Hulp van Maria en mijn moeder

Tijdens een verblijf in een klooster in Oostenrijk zongen de cisterciënzers steeds weer: “Maria hilfe uns.” Het ging me enorm tegenstaan. Op de laatste avond in het klooster las ik een tekst van Meister Eckhart: als je jezelf liefhebt, dan heb je alle mensen lief. Heb ik mezelf lief zoals ik ben? Het werd een onrustige nacht, omdat ik mezelf liefhebben steeds koppelde aan wat ik doe. Hiermee was ik een paar dagen volop in de weer. Het duurde een tijdje voordat ik tegen mezelf kon zeggen dat ik mezelf liefheb zoals ik ben. Het voelde alsof ik de goddelijke kern van onvoorwaardelijke liefde weer in mezelf kon zien. Toen zat ik zingend en lachend op mijn fiets en kon in liefde naar mezelf en naar anderen. Ik ging een kopje koffie drinken in de prachtige stad Trento, vlak naast de dom. Ik ging (of moest) naar binnen en stak een kaarsje aan, nu niet voor iemand anders maar voor mezelf. In tranen keek ik omhoog en schrok van de levensgrote afbeelding van Maria. Ze had mij geholpen. Meteen moest ik aan mijn eigen moeder denken. Zij heeft me in mijn leven ook zo geholpen met haar onvoorwaardelijke liefde. Wat voelde ik me dankbaar en gelukkig.

En nu

Ken jezelf. Dat gaat het denken en woorden te boven. Dat heb ik zo enorm sterk gevoeld. Het was een fantastische ervaring en de reis gaat gelukkig nog wel even door. Ik heb diepere inzichten gekregen in mijn patronen en mijn ziel liet zich horen. Ben enorm blij dat ik het liefhebben, van mezelf zoals ik ben en van anderen, zo heb kunnen ervaren. Sinds ik terug ben stel ik mezelf bij lastige situaties steeds de vraag hoe ik hier in liefde mee kan omgaan. Dat lukt lang niet altijd, maar ik vertrouw erop dat de lieve Maria’s in mijn leven me zullen helpen.

Aalt Bakker vertelt over zijn fietsreis naar Rome. De reis heeft hem veel gebracht, hij ervaart hoe dit nog dagelijks doorwerkt in zijn leven.