Soms brengt het leven je ervaringen naar je hart. Volle en rijke, die vooral blij maken en energie geven of een avontuur brengen. Ervaringen die je voor altijd wil bewaren. 
En soms kom je ervaringen tegen die je liever niet had gewild. Die vooral pijnlijk en verdrietig zijn, of te groot om in een keer te verwerken. Je zou ze graag snel achter je willen laten. 
Het leven biedt ervaringen waarmee we leven en leren leven. En alle ervaringen bij elkaar hebben een weerslag op ons lichaam en onze geest. Dat laat zich zien in hoe we functioneren op het werk of in het gezin. 

Het hart proeft

Eigenlijk kun je zeggen dat alle levenservaringen ‘naar je hart’ zijn, niet alleen de fijne, omdat het hart elke ervaring doorvoelt. Zonder onderscheid, zonder oordeel. Het proeft, schikt en herschikt. Het hart luistert en tikt mee. Het ruikt van afstand of iets niet klopt en bonst dan wat harder op de deur. Het verzorgd ons hele systeem met stromen die leven geven.

Zowel de pijn grijpt daar als eerste binnen als de schrik. Zowel de liefde stroomt erin alsook de vrede. Alle smaken van het leven worden er geproefd en verwerkt

Pijn zien

Wanneer ons lichaam fysiek gewond is begrijpen we dat herstel met pijn gepaart kan gaan en soms lang kan aanhouden als de wond diep is. Bij emotionele pijn begrijpen we soms niet direct waarom we zo diep geraakt waren dat ons reactieve brein in de primaire reacties schoot. Het primaire brein gaat direct in de oordelende stand staan van wie is goed en wie is fout en beseft ook niet dat vooral de veroordeling zelf als zout is dat in de wond wordt gewreven en die openhoudt.

Wanneer we zonder oordeel naar onze eigen wond kunnen kijken en luisteren naar wat er zo geraakt is, dan zien we dat er soms een oudere ervaring mee resoneert.

Patronen zien

Afgelopen week liep ik langs een conflict tussen 2 buren waarbij de emotie steeds hoger opliep. Als verbinder en bemiddelaar was mijn eerste gedachte: “daar moet ik tussen gaan staan”. Als kind van mijn ouders was mijn eerste reflex: een samentrekken van mijn hart en een terugtrekkende beweging.

In verwarring door deze 2 uitersten bevroor ik even. Gelukkig kon ik in dat moment me realiseren dat deze 2 bewegingen er bijna tegelijkertijd waren en beiden eigenlijk reacties vanuit mijn kind-patronen zijn.

Als jong kind ben ik vaak in verwarring geraakt als mijn ouders stevige verbale ruzie hadden. Ik wilde dan iets doen maar trok me trillend terug op een veilig plekje. Terwijl ik me niet aan hun harde stemmen kon onttrekken sloot ik mijn ogen en probeerde het uit te zitten. Na afloop deed ieder weer alsof er niets gebeurt was en bleef ik als kind met schuld en schaamte rondlopen over het feit dat ik iets gehoord had wat niet voor mij bestemd was en over het feit dat mijn ouders niet gelukkig waren en ik niet had geholpen het op te lossen.

Zo heeft het concept ‘conflict’ zich met elke ouderlijke ruzie steeds dieper in mijn systeem genesteld en het pad van mijn patroon flink ingesleten.

Wat betreft het moment met mijn buren: ik koos ervoor om gedag te zeggen en op te letten of een van hen in nood was en mijn inbreng kon gebruiken. Dat leek niet zo te zijn dus liep ik verder erop vertrouwend dat mocht het nodig zijn of gevraagd worden ik alsnog kon bijdragen. Zo laat ik als volwassen mens de andere volwassenen hun privacy, kracht en keuzevrijheid.

Er is ook niet zoveel mis met een stevige woordenwisseling. Soms brengt het energie en helderheid. En het is vooral zo menselijk om geraakt te worden en van daaruit te reageren.

Het wordt pas een probleem als er geen reflectie plaats kan vinden en de verbinding niet kan herstellen. Als de oordelen en het ongemak onderhuids gaan sudderen en de overtuiging over wie ‘goed’ is en wie ‘fout’ zit hardnekkig blijft.

Schoonheid zien

Ik kan het angstig zijn voor ruzies als een imperfectie zien. Maar misschien ook begrijpen als een patroon dat ontstaan is toen ik nog heel jong was en daarmee makkelijker liefdevol omarmen. Daar wordt het lichter van.

Ik kan ruzie maken als een imperfectie zien. Ik kan het ook begrijpen als een moment waar machteloosheid zich uitdrukte op de beste manier die men toen voorradig had en dit omarmen.

Ik kan onzeker zijn als een imperfectie zien. Maar misschien ook begrijpen als mijn grote verlangen naar helderheid, veiligheid en erbij willen horen en het ongemakkelijke gevoel erbij nemen.

Ik kan mijn ongeduld zien als een imperfectie terwijl ik het ook kan begrijpen als een boodschap van mijn innerlijk aan mezelf over mijn tempo of iets wat niet aansluit bij mijn behoeften.

Ik kan verslaving aan eten/drinken/seks of social media zien als imperfectie. Toch kan ik het beter begrijpen als ik me voorstel dat het ergens vandaan komt en krampachtig een behoefte vervuld die gekoppeld zit aan een heel diep patroon.

Ik kan mijn littekens of verbrande huid zien als iets om voor te schamen. Of ik sluit ze in en zie ze als plekken op mijn lichaam waar het nog zichtbaar is hoezeer ik geleden heb aan iets wat me overkwam.

Zo kan ik al mijn fysieke, mentale, emotionele en energetische littekens zien als een weergave van ervaringen die graag begrepen en ingesloten willen worden. Littekens hebben een rijke geschiedenis en verhalen te over kan ik inmiddels uit ervaring zeggen. Ze zijn de moeite waard en maken me mens.

Helmie Willems is coach, trainer, begeleider en levenswandelaar. In haar beroepsleven heeft zij steeds keuzes gemaakt vanuit innerlijke bezieling en verbondenheid. In de loop der tijd is het verlangen naar verbinden en willen bijdragen aan het herstellen van relaties en helen van pijn een warm aandachtspunt geworden. www.stilts.nl