Begin mei vond de schrijfretraite ‘De zoektocht van mijn ziel’ plaats. Retratiebegeleider Pauline Weseman heeft een stuk geschreven over de prachtige bijdragen die aan het einde van de retraite tijdens de inspiratieavond zijn gedeeld.

Hoe taal troost wanneer je het gewoon zijn werk laat doen. En je even vertoeft in de taal die jouw verlies zo treffend verwoordt. Wat werd gedeeld in veertien bijdragen op de inspiratieavond van de ziel op mijn schrijfretraite, oversteeg de rouw, het verdriet. Zo was er:

– het gedicht Hope is the thing with feathers van Emily Dickinson na het overleden van een jong gezinslid.

– het gedicht De wens van Bart Moeyaert over een te krappe jas dat zo raak beschrijft hoe je je voortdurend aanpast aan de wereld.

– een zelfgeschreven, bijna speels gedicht over het graf van je man.

– een zelfgeschreven lied over jouw huilende moederhart na het verlies van jouw kind.

-een zelfgeschreven teder gedicht bij foto’s van jouw kwetsbare kanten.

– een geïmproviseerde moderne dans op de crisis, in een taal vol vuur.

Lukraak bij elkaar gebrachte inspiratieverhalen vormden een wonderlijk geheel. We vonden elkaar in dat wat je vervolgens niet kan benoemen. Troosten deed het wel. Je reinste poëzie.

Het deed mij denken aan wat theoloog Alexander Morea-van Berkum ooit zei in mijn reportage in Trouw over christelijke yoga. Daarin ging het over hoe uit twee oude vormen een nieuwe vorm kan ontstaan. ,,Het nieuwe dat ik ervoer, ervaar je ook wanneer je in poëzie twee woorden samenvoegt tot iets nieuws. Dit overstijgt taal.”

Achter het net gevist? In de zomer is de vijfdaagse schrijfretraite van De zoektocht van mijn ziel, 16-20 augustus in Klooster Huissen. Of volg een mijn nieuwe retraites Leven vanuit mijn ziel in juni en juli. Voor afgelopen weekend was er een wachtlijst, dus wacht niet te lang.

Wellicht, hopelijk ontmoet ik jou.