Sinds zes jaar bestaat mijn wereld uit licht en donkerte. Uit liefde en angst. Uit oneindige mogelijkheden en diepe teleurstellingen. In het jaar 2013 maakte ik zowel de mooiste als de verdrietigste dag uit mijn leven mee.
In dat jaar werd ik voor de eerste keer moeder, een onvoorstelbaar mooi geschenk. In dat jaar zagen mijn twee meisjes het levenslicht en tegelijkertijd keek ik in dat jaar voor de eerste keer in mijn leven de dood recht in de ogen. Veel te vroeg tijdens mijn tweelingzwangerschap kwam ik onverwacht in het ziekenhuis terecht. Na een helse week ben ik bevallen van mijn twee kanjers Noa en Eline, pas 24 weken en 4 dagen jong. Vanaf dat moment hebben zij gevochten voor hun leven. Wij konden als ouders niks anders doen dan hen onze onvoorwaardelijke liefde geven en zelf vertrouwen en hoop houden op een goede afloop.
Angst, twijfel, onzekerheid maar zeker ook vreugde, dankbaarheid en genieten hebben die eerste weken centraal gestaan. We waren vol positieve verwachtingen en gingen elke dag meerdere keren naar de Neonatologie (Nicu) in het ziekenhuis in Leiden om bij onze kinderen te zijn. Tot we na drie weken dat ene onheilspellende gesprek kregen met onze vaste kinderarts. Vanaf dat moment ging onze emotionele achtbaan nóg sneller, het maakte rare bochten, gekke loopings en dook meerdere malen regelrecht omlaag.
We hebben onze oudste dochter Noa moeten laten gaan. Het was het moeilijkste maar ook het enige wat wij nog voor haar konden doen. Haar in liefde te laten sterven in onze armen. En geborgen in die liefde keerde zij terug naar Huis. Als het onvoorstelbare gebeurt, vallen al je zekerheden weg. Ik wist niet meer wie ik was, waar ik op kon vertrouwen en hoe ik om moest gaan met zoveel verschillende en intense emoties. Tegelijkertijd maakte het een oerkracht in me los waarvan ik niet wist dat ik die in me had. Mijn mantra werd ‘what doesn’t kill you makes you stronger’.
Perspectief
Nadat ze vier maanden in het ziekenhuis heeft gelegen hebben wij onze dochter Eline eindelijk thuis mogen verwelkomen. Dankbaarheid overheerst sinds dat moment mijn leven, elke keer als ik naar haar kijk. Het is een wonder dat zij, ondanks alle medische complicaties en uitdagingen, het er zo goed vanaf heeft gebracht. Het geeft nieuwe dimensies aan hoop en vrees en het maakt dat je alles aankunt. En zelfs op momenten dat je het zelf even niet meer ziet zitten, schijnt zij haar licht in ons leven en zet daarmee alles in perspectief.
De donkerte van de rouw heeft mij de afgelopen jaren afgebroken. Het licht van de liefde heeft mij daarna tot een ander mens gemaakt.
Ik ben kwetsbaarder geworden, maar ik sta door deze ervaring ook volledig open voor de mooie en de minder mooie kanten van het leven. Ik heb geleerd dat je veel meer aan kunt dan je denkt. Zelfs meer dan anderen van je denken. Ik heb geleerd dat het niet zozeer uitmaakt wát er gebeurt, als je maar altijd dicht bij jezelf en bij je hartsverlangen kunt blijven. Trouw blijven aan je eigen gevoel is zo ontzettend waardevol gebleken.
Cadeautjes
Ik heb geleerd dat de omgeving je niet altijd begrijpt. Gelukkig maar, want daardoor kunnen er (naast verwarring en soms irritatie) ook momenten ontstaan van volledige openheid en eerlijkheid, iets waar in mijn ogen steeds meer behoefte aan is. Ik heb geleerd dat het leven bestaat uit mooie en minder mooie cadeautjes. Natuurlijk zijn het verlies, de rouw en het verdriet ontzettend lastige cadeautjes die ik soms ook niet durfde uit te pakken. Maar toen ik dat wél deed, kwam ik erachter dat er ook altijd een boodschap of een kracht in verborgen zit. En het uitpakken van de mooie cadeautjes maken nu nog meer indruk en kan ik met intense dankbaarheid ontvangen.
Mijn emotionele achtbaan rijdt nog steeds. Nog of misschien wel juist na zes jaar. Ik besef me wat een enorm geluk ik heb gehad dat ik deze twee meisjes (en sinds 2017 nog een derde wonder) in mijn leven heb, want het is er alleen maar door verrijkt. Alleen niet zoals je graag wilt geloven dat het leven in elkaar steekt, namelijk dat het alleen maar mooier en beter wordt.
Het leven is wel echter geworden met meer ruimte voor de wisselende emoties en met oprechte aandacht voor elkaar en voor wat echt belangrijk is in het leven. Met een innerlijk weten in ons hart dat de liefde vele malen sterker is dan de dood.
Deborah van der Mars – du Mez, levensreiziger, (wandel)coach, systeemopsteller en blogger op de Facebookpagina RouwdoetLeven. In aanraking gekomen met het Dominicanenklooster via een schrijfworkshop van Geertje Couwenbergh.
Foto: Betty van Engelen
