“Het is best vervelend, maar moet je nagaan hoe het is voor mensen in oorlogsgebieden of kinderen in vluchtelingenkampen.” Hoe heerlijk is het om deze relativerende opmerking te horen uit de mond van mijn puberdochter.
Laten we eerlijk zijn: veel pubers staan er wel een beetje om bekend dat hun wereld gemakshalve niet groter is dan datgene wat hen zelf aangaat. Mijn dochter had de pech dat ze al vanaf carnaval ziek was door een in die tijd nog gangbare “gewone griep”, dus haar sociale kring van school en vriendinnen had daardoor 3 weken plat gelegen. Toen ze weer fit genoeg was om naar school te gaan, ging die dicht.
En daarom lopen wij nu vroeg in de middag samen richting parkje, met een boogje tegenliggers ontwijkend, maar met de zon op ons gezicht en frisse wind door onze haren. Ik was nooit zo van het wandelen, maar nu merk ik hoe fijn het is. Die frisse wind lijkt door meer dan alleen onze haren te gaan. En, geconfronteerd met de natuur en de wijde wereld om me heen, ben ik eerder geneigd om dingen in perspectief te zien. Ik ervaar mijn eigen nietigheid en kan daardoor makkelijker de kleinmenselijke zorgen en beslommeringen loslaten.
Blijkbaar werkt dat voor mijn dochter ook zo. Ze had heus wel reden om te balen van de situatie, maar ook zij beseft dus: Hier lopen wij, goed gekleed tegen de frisse wind. We hebben een fijn, warm huis met net iets te volle provisiekast (het aantal pakken soep verraad toch een lichte vorm van hamsteren, maar eerlijk is eerlijk, ze waren ook echt in de aanbieding.) Mochten we ziek worden en medische hulp nodig hebben, dan is die voorhanden. Kortom: wat hebben we het nog altijd goed.
En begrijp me niet verkeerd, ik weet dat er schrijnende en verdrietige situaties zijn ontstaan voor zieken en ouderen, voor mensen die hun dierbaren verliezen, voor mensen die keihard werken in de zorg en alsnog patiënten onder hun handen zien sterven.
Maar ondanks dat, of misschien wel juist daarom, voel ik me gezegend dat ik dat geluksmoment mag ervaren, die rijkdom, daar met mijn dochter in de zon…
Judith Melchers is medewerkster van Stichting Dominicanenklooster Huissen en werkzaam op het secretariaat en de afdeling PR.
Yvonne Broens
24 maart 2020 at 16:32
Wat geweldig, Judith, dat je dit zonnestraal moment van vandaag zo goed voelde. Dit ga je altijd meenemen, als je in de toekomst een verdrietig moment hebt. Dan moet je hier aan denken. Mooi geschreven, ook een troost voor ons lezers. Bedankt !
janne bakkenes
24 maart 2020 at 18:31
Heerlijk deze positiviteit
Maar er is nog meer positiviteit te noemen
Eindelijk krijgt de natuur de rust die het zo nodig had
Zoveel minder uitstoot ,zoveel minder fijnstof Dat moet een zege zijn voor de natuur Natuurlijk leef ik als oud mens uit de risico groep mee met hen die net als ik alleen zitten . Maar er komt een eind aan en de natuur heeft haar rust
Harry
25 maart 2020 at 06:59
Klooster zijn oases waar een levensstijl wordt voorgeleefd waar nu velen behoefte aan hebben. Ik waardeer de nieuwsbrief zeer en wens u het goede.
Dominicanenklooster
25 maart 2020 at 09:46
Onze dank, alle goeds gewenst