Mijn eigen pad, die weg waarop ik denk ‘Ja dit voelt goed!’ zonder enige reden dat dit de juiste weg is. 
Een pad waarop ik me volledig voel, zonder verplichting, zonder twijfel. Een pad waarop ik kleine stapjes mag zetten om uiteindelijk een heel lange glibberige weg veilig af te leggen. Soms maak ik een sprong en kan ik alsnog stevig doorstappen. Maar soms verstap ik me daardoor en dan glij ik weg. Dan val ik hard en dat doet pijn, dus dit wil ik voorkomen. Daarom blijf ik ook in 2019 kleine stapjes zetten.
Niet altijd perfect, af en toe even struikelen en balanceren op het randje om vervolgens weer gestaag door te stappen.

Ieder kiest zijn eigen weg en de manier waarop je die vind verschilt voor iedereen natuurlijk. Dat ik op zo’n dun, glad randje loop af en toe, vraagt veel precisie en aandacht, elke dag met studie, vrienden, familie en hobby’s die mijn agenda invullen, maar ook met de alledaagse dingen. Soms is douchen, boodschappen doen en koken echt genoeg voor 1 dag.

Hoe blijf ik op dit juiste pad? Hoe behoud ik die precisie en aandacht?

Rust, rust in mijn hoofd, rust in mijn lichaam en rust om mij heen. Daarom ga ik soms zo graag naar het klooster, want daar is oneindig veel ruimte voor rust en alle mensen vinden daar diezelfde rust. Zoeken hoef je niet meer, want zodra je de poort doorloopt omarmt de vredige kloostertuin je met zijn reusachtige oeroude bomen.

Het kloosterleven voor een weekend

Deze keer heette het programma ‘Winterse inkeerdagen voor jongeren en jongvolwassenen.’ Wat vond ik het prachtig om samen te zijn met deze mensen. Altijd als ik in het klooster in Huissen ben is de leeftijd van de andere deelnemers tussen de 50 en de 80. Soms kom ik iemand tegen van begin 30, maar die hebben dan ook al een totaal andere leefsituatie. Nu was iedereen in de 20, een groep studenten en net werkenden die allemaal behoefte hebben aan een beetje rust.

Rust om te weten waar ze heen willen met hun baan, studie of persoonlijkheid. Rust om even terug te kijken op het aflopende jaar. Maar ook ‘samen zijn’ in respect en vrede voor elkaar. Samen zijn is zo belangrijk in deze donkere dagen van het jaar.

Wel merkte ik het grote verschil tussen deze leeftijden: jonge mensen zijn heel erg aan het zoeken naar zichzelf waardoor ze veel meer met elkaar vervloeien. Terwijl ouderen hun energie al veel beter hebben afgebakend omdat ze meer weten wie ze zijn en waar ze heen willen.
Door de vervloeiing ontstond wel veel openheid voor expressie en uitwisseling. Dit gaf een hecht gevoel van samen zijn, wat voor mij juist erg vermoeiend was.

Het belangrijkste thema van het weekend was inkeer. Vrijdag avond begonnen we na de speelse, creatieve kennismaking, met een meditatie begeleid door zenfilosoof Misha Beliën. Dit was voor mij erg ongemakkelijk, omdat we zijn manier van mediteren moesten proberen, terwijl ik het zelf allemaal net even iets anders doe.
Naast de ongemakkelijke houding en de irritaties van het mediteren met open ogen, was het wel fijn om samen met een groep zo’n rust te vinden.

Na een stil ontbijt op zaterdagochtend begon mijn favoriete workshop ‘Intuïtief Schilderen onder leiding van Gitta Nieuwenburg.’ Als je mij volgt op Facebook dan heb je gezien dat ik laatst ook een dagje met haar mee heb gelopen.

Het resultaat van de schilder workshop: Een schilderij waar ik trots op ben en tegelijkertijd kan ik het zelf niet aankijken

Het raakt me te diep
Het doet me te zeer

Het geeft precies mijn gevoel weer van de weken voordat ik naar het klooster toe ging.
Een gevoel van eenzaamheid en tegelijkertijd afhankelijkheid.
Soms gebeurt er iets simpels en dan snapt een ander niet dat ik zo’n heftige reactie voel. Maar ik voel het dan zo diep in mijn hart en dat gevoel neemt heel mijn lichaam en denken over. Daarom moet ik mij afschermen. Hier sta ik, daarbuiten is de ander, daarbuiten is het oordeel. Het hoeft mij niet te raken, want ik kan en mag mezelf beschermen. Hier wordt ik steeds beter en sterker in. Ik leer te geloven in mijzelf. Mijn zelfvertrouwen en zelfliefde groeit en de eenzaamheid ebt weg. Ik groei, in een richting die juist voelt, waar dit dan ook is. Als we maar blijven groeien.

Een gesprek

Zaterdagmiddag kwam dominicaanse broeder Michael Dominique Magielse uit Rotterdam langs voor een gesprek. Het was inspirerend om zijn weg naar inkeer te horen en ik vond het fijn dat hij een heel open houding aanhield, waardoor ik niet het gevoel had dat hij me wilde bekeren.
Hij vertelde waarom hij voor het kloosterleven heeft gekozen en wat het hem brengt. De manier waarop hij praatte over inkeer probeerde hij redelijk los van geloof te stellen, waardoor het voor ongelovigen ook relateerbaar bleef.

Galmende trillingen

In de avond was er een klankschalenmeditatie/massage begeleid door Laurence Mol. De grote klankschalen werden op je buik en op je borst gelegd waardoor je de trillingen echt voelt. Ook staat er een enorme klankschaal bij je voeten. Bij het luiden van deze klankschaal voelde ik vanaf mijn tenen tot aan mijn kruin en mijn vingertoppen de trilling door mijn lijf galmen.
De vorige keer dat ik dit meemaakte, afgelopen zomervakantie, vond ik het veel te heftig en was ik er helemaal duizelig van. Deze keer was ik bang dat dat weer zou gebeuren, omdat ik erg vermoeid was van alle drukte, maar gelukkig viel het heel erg mee. Ik voelde me juist opgeladen en helemaal zen, waardoor ik echt heerlijk heb geslapen daarna.

‘Vrede aan jou’

Zondagmorgen was er de gelegenheid om naar de ochtendviering te gaan. Ik ben wel eens eerder naar de kerk geweest in mijn jeugd, maar toch was dit heel vernieuwend. Toespraken en liederen werden afgewisseld met ook verschillende instrumenten, waardoor het een beetje levendig bleef.
De toespraken deden mij niet heel veel, want ik vind de boodschap achter de verhalen wel mooi, maar zodra ze zeggen dat we de heer moeten prijzen e.d. dan haak ik af.

Vrede voor jou

Het mooiste moment vond ik toen iedereen elkaar de vrede ging wensen. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Alle vaste kerkgangers liepen de hele kerk rond om elkaar een hand te schudden en op een hele warme toon ‘vrede aan jou’ te zeggen. Heel bijzonder vond ik dat deze vreemde mensen mij zo iets prachtigs toe wensen.

Stap voor stap in stilte op mijn pad

De laatste activiteit was een individuele stiltewandeling. Ik had verwacht dat deze gezamenlijk zou zijn, maar helaas moesten we er alleen op uit met een foto opdracht. De opdracht was een foto te maken die bij het schilderij past of waar het schilderij in staat.

De weg die ik wil begaan komt hier terug, maar is geblokkeerd door gevoelens van angst en belemmeringen van vermoeidheid. Maar ik weet dat je buiten de kader van de foto heel makkelijk om het hek heen kon lopen, dus als ik echt op die mooie rustige plek die over het water uitkijkt wil komen, dan kom ik er wel.

Wat neem ik mee van dit weekend

• Jongeren zijn niet altijd beter of leuker dan ouderen. Ze kunnen juist heel vermoeiend zijn door hun drukte en eigen zoektocht die ze met je delen.
• Wanneer ik een stres moment heb, kan ik het zelf oplossen door ontspanningsoefeningen en door in mezelf te blijven geloven.
• De rust is heel belangrijk voor mij, maar die vind ik juist sneller zonder mensen om me heen. Mensen kunnen heel inspirerend zijn, maar kunnen ook te veel de stilte verbreken.
• Ik heb veel tijd alleen nodig en dat is helemaal oké. Dat hoort gewoon bij mij en zo blijf ik op mijn pad.

Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien. (Franciscus van Assisi)

Dit blog is geschreven door Manouk Senhorst, zij studeert in Wageningen. Ze nam deel aan de ‘winterse inkeerdagen voor jongeren’. Dagen om los te komen van werk of studiestress, even geen deadlines, geen tentamens. We bieden jongeren graag de gelegenheid om op zoek te gaan naar ieders eigenheid. 

Manouk heeft ook een eigen blogsite. Daar kunt u meer lezen over Manouk en wat zij schrijft! Letters from my mind Onze dank Manouk dat je ons mee hebt laten kijken op jouw pad!