Theo Menting in gesprek met een bezield en bevlogen mens: Jakob van Wielink.
Je zit op de rand van je bed en je vraagt je af: ‘ervaar ik op dit moment, de volle vreugde van het leven? ‘Wat zou dan je antwoord zijn? Het is in ieder geval een vraag die centraal staat in het werk van Jakob van Wielink, leiderschapstrainer, executive coach en verliesbegeleider. In het Dominicanenklooster in Huissen inmiddels een bekend gezicht. Van 15 tot en met 20 juli verzorgt Jakob het zomerprogramma ‘Het beste moet nog komen’; over persoonlijk leiderschap in tijden van verandering.
Sinds 2012 is Jakob van Wielink regelmatig in het klooster. Zijn programma’s en retraites lopen goed. En… hij is er graag. Het klooster is niet alleen voor hem, maar ook voor de deelnemers een veilige plek, een secure base. Maar ook een belangrijke metafoor, want voor Jakob is het doel van het leven dat je je veilig en geborgen mag weten zodat je de wereld mag ontdekken, kunt groeien en leren. Die veiligheid kun je ontvangen, maar kun je ook geven. Je kunt voor elkaar een klooster zijn. Veiligheid en vertrouwen zijn voor hem belangrijke kernwaarden, noodzakelijk voor ieder mensenleven.
‘Zouden we zelf als een klooster kunnen zijn voor de mensen die ons ontmoeten: iemand bij wie je je veilig voelt, die je stil laat worden, vragen stelt over de zon en de wolken in je leven, je spiegelt en bemoedigt en je weer de wereld in stuurt om te oefenen?’, vraagt Jakob zich af.
Maar dan tekent zich direct die grote paradox af, want om je werkelijk veilig te voelen moet je kunnen omgaan met de diepste pijnen in je zelf. Pas als je werkelijk bereid bent tot de bodem van de put te gaan, ontwaart zich de bron – een metafoor die Jakob graag gebruikt.
In zijn werk spoort hij mensen aan om in beweging te komen, op zoek te gaan naar de bron, zonder aan de pijn voorbij te gaan. Niet willen weglopen voor wat je overkomt of overkomen is, maar juist op onderzoek uit te gaan. De transitie vormgeven.
Je loopt in je leven voortdurend het risico om te verliezen. Dat is een onontkoombaar gegeven, zegt Jakob, en de uitdaging is die verliezen, of de angst ervoor, serieus te nemen. Kijk er naar, voel de pijn, en stel jezelf de vraag: wat leert het mij, wat levert het mij op? Laat jezelf daarop ook bevragen. Vanuit dat perspectief, dat oefenen, richt je je op de toekomst waarvan je weet: ‘Het beste moet nog komen…..’
Elk moment is er een nieuw begin. De toekomst dient zich voortdurend aan, het beste ligt nog voor ons. Aan iets nieuws beginnen. Omdat je daar een keuze voor maakte. Of omdat die keuze voor jou werd gemaakt. Het vraagt om van het oude afscheid te nemen. Zodat je je weg met hernieuwde kracht en vreugde kunt vervolgen. Je stuur weer in eigen handen nemen.
Leren omgaan met pijn en verlies. Ik weet het nu uit eigen ervaring, want een ontroerend en bezielend gesprek met Jakob moeten reduceren tot een klein artikel kost pijn en betekent ook verlies. Maar ik richt mij op de toekomst, op de aanstaande zomer, dan zal Jakob zelf mij weer aansporen: ‘kom op, het beste moet nog komen!’
Theo Menting
Guido
11 juli 2018 at 19:11
Beste Theo,
Is juist niet ons verlies onze winst, zo het absolute niets ook alles is? Zo ook het beste het minste is?
“Als we aan niets gehecht zijn, heeft geen verlies te vreze” (Lao-Tse)
Hartelijke groet, Guido