Vandaag begint de Ramadan. De islamitische vastenmaand zal heel anders zijn in deze Corona tijden dan voorheen, met name de Iftar maaltijd bij zonsondergang om het vasten te breken. Normaal worden er dan heerlijke spijzen geserveerd en in gemeenschap met familie of vrienden genuttigd. Dat zal nu niet mogelijk zijn in de anderhalve-meter-afstand-maatschappij. Ik hoorde al een vriendin plannen maken om tijdens deze maaltijd via internet en beeldtelefoon toch de verbinding – hoe gebrekkig ook – tot stand te brengen. Zoals wij het op tweede Paasdag gedaan hebben: een Paasbrunch op vier verschillende plekken met de kinderen en hun partners. Verrassend hoe dan humor en grappen over de situatie elkaar afwisselen met diepgaande onderwerpen hoe ieder van ons deze crisis ervaart, het thuiswerken en de hele dag binnen zijn op een paar vierkante meter. Gelukkig gaat dat allemaal nog verrassend goed en vechten we elkaar niet de tent uit. We hebben het ook over de levenslessen die we in deze tijd leren, en we hopen dat misschien ook onze hele samenleving hiervan kan leren, van de vergroening en onthaasting die we nu gedwongen mee maken.
Meer dan anders zoek ik nu ook het contact met mijn nog levende tantes in Duitsland en Canada op, allen zijn ze negentig plus en nog helder van geest, om te weten hoe ze het maken. Tijdens onze telefoongesprekken komen bij hen herinneringen aan de oorlog voorbij. De opgeslotenheid, het voorzichtig moeten zijn, het overal en altijd aanwezige gevaar buiten, zijn vergelijkbaar met de huidige situatie, maar toch vinden ze het ook heel anders: er vallen geen bommen, we hebben genoeg te eten, de overheid werkt niet tegen ons maar treft beschermende maatregelen ook al zijn die niet altijd prettig. Ze zijn dankbaar dat ze nog leven maar het zou ook niet erg zijn als “onze lieve Heer” hen in deze omstandigheden kwam halen. Maar ik ben blij dat ze er nog wel zijn en dat ik van hun wijsheid en levenslessen mag genieten. Op velerlei manier merk ik hoe belangrijk VERBINDING – het was toevallig ook het thema van onze afgelopen bezinningsdagen met Oud en Nieuw – voor mij is.
En wat zal het een vreugde zijn, als we straks weer in groepen elkaar in het klooster ”in het echt” kunnen ontmoeten! Als we het tijdens het trialoogweekend met moslima’s, christenen en joodse vrouwen over de periode achter ons, de ramadan, de vastentijd, Pesach en Pasen kunnen hebben en vooruit kunnen kijken. Daar weegt geen beeldtelefoon, skype of zoom tegenop.
Martina Heinrichs, theologe en programmamaakster, begeleidster van retraites.