In onze familie hebben we afscheid moeten nemen van een tante die over een paar maanden haar negentigste verjaardag feestelijk had willen vieren. Gestorven aan het virus. We worden allemaal geconfronteerd met het coronavirus en het verlies dat daarmee gepaard gaat. Verlies van dierbaren, verlies door ziekte, verlies van werk of eenzaamheid als gevolg van de quarantaine. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Al een aantal weken brengen we veel meer tijd dan anders thuis door. In dat isolement ontstaat vaak nieuw gedrag en ontstaat de mogelijkheid naar binnen te keren. Alsof we verplicht in retraite zijn gegaan. Het bizarre is dat er in contrast met alle verdrietige verhalen over verlies, angst, onzekerheid en zorg ook positieve ervaringen zijn.
Gerda laat mij weten dat ze het fijn vindt geen verplichtingen te hebben. Ze fietst iedere dag. Ze geniet ervan om te bewegen en geniet van de lente en de natuur. Ook Sandra is positief. Zij zegt: ‘Ik mag het misschien niet hardop zeggen en ik besef ook dat corona nog geen dierbaren van mij heeft getroffen, maar deze crisis heeft mij eigenlijk veel goeds gebracht. Rust, geen sociale druk, een lager tempo, tijd voor mezelf. Ik vind het wel fijn eigenlijk.’
Ik probeer tijd in mijn hoofd en hart vrij te maken om vast te stellen wat voor mij écht waardevol is
Marcel, een ondernemer die altijd druk is, laat weten dat zijn leven rustiger is geworden en dat deze nieuwe leefstijl bijzonder welkom is. En Nico schrijft aan mij: ‘Ik doorsta deze sombere tijden wonderwel goed. Daar ben ik erg dankbaar voor. Ik wandel iedere dag hier in de buurt. Verder ben ik in alle rust bezig achterstallig onderhoud aan het huis te verrichten, ik luister – meer dan vroeger – naar de radio, ik lees, ik volg de diensten van de kerk in mijn wijk en beleef die intens. Via videobellen mediteer ik wekelijks met een groep mensen die ik ken. Ik probeer tijd in mijn hoofd en hart vrij te maken om vast te stellen wat voor mij écht waardevol is en wat eventueel zou kunnen vervallen wanneer deze crisis voorbij is. Ik voel veel meer dan voorheen zo nu en dan een gevoel van serene rust.’
Als het leven tot stilstand komt, komt er tijd om te reflecteren, ander gedrag te ontwikkelen en tot rust te komen. Een gedwongen retraite kan positief uitpakken. De waarde van vertraging, bezinning en rust komt bovendrijven. Een retraite is een persoonlijke aangelegenheid, het gaat om jouw vragen. Maar er is ook het verlangen naar gezamenlijke bezinning. Dat lijkt een paradox. Mensen zijn immers sociale en relationele wezens, dat voelen we in deze crisistijd goed. In groepsverband verstillen, reflecteren en mediteren helpt onze persoonlijke beleving te verdiepen en te versterken. Ook ik mis het groepsverband en hoop vurig dat ik snel weer retraites kan geven.
Ton Roumen is een ervaren coach, retraiteleider en spreker. Hij publiceert boeken en artikelen over spirituele thema’s. Ton Roumen schrijft wekelijks een maandagochtend-column, deze verschijnt ook op zijn website.
Corry Hoogendoorn
6 mei 2020 at 00:28
Heel erg fijn om dit te lezen, nu hoef ik me niet meer te schamen dat ik ook veel positieve ervaringen heb in deze tijd. Met de weet dat er ook veel mensen het erg moeilijk en zwaar hebben. Erg dubbel dus en des te belangrijker om dat dubbele te delen…zonder schaamte