bezinning, bezieling, beweging

En dan… ontdek je opnieuw het gevoel dat je leeft

Hij was mijn alles en ik de zijne. Dat dit bestond, dat je zo samen kunt zijn, dat wist ik al die jaren niet. En toen ging hij dood. Met hem verdween mijn levenslust. Had ik eindelijk de liefde ontdekt, wat het is om daadwerkelijk geliefd te zijn… wordt het me weer ontnomen. Ik voel me leeg. Niet langer thuis in mijn huis. Ik kan nergens meer van genieten. Overleven, dat kan ik nog wel. Maar… dat is niet genoeg. Nu ik eraan heb geproefd… Leven wil ik… leven!

Meerdere hulpverleners had Gerjanne bezocht. Allemaal hadden ze hun best gedaan en zij met hen. Maar de vraag bleef hoe ze te midden van die leegte toch weer méér zou kunnen ervaren dan dat. En nee, ze is niet depressief, hoewel het recept voor medicatie bij een check bij de psychiater wel wordt uitgeschreven. “Mijn dochter zegt het ook: nee mam, dat is het niet.” We besluiten tot een op maat gesneden versie van een methode om je levensverhaal woord en gestalte te geven. Op maat, omdat dit proces doorgaans in een groep gestalte krijgt. Nu doen we dat een op een. Op maat ook, omdat ze amper woorden op papier krijgt waar dat bij deze training wel gevraagd wordt.

Een leven met veel verdriet trekt aan ons voorbij

Ze kiest uit vele kaarten een zwart-wit beeld dat past bij hoe ze zich nu voelt: een wandelaar in de mist. En ook een kaart die aansluit bij waar ze naar verlangt: een bruinrood herfstblad liggend in het groene gras. “Want mijn leven loopt al op zijn eind. Maar liggend in het gras kan ik me dicht bij hem voelen en ook naar de wolken kijken.” Een leven met veel verdriet trekt aan ons voorbij als we spreken over het thema ontvankelijkheid. Pas recent heeft ze dat gevoel überhaupt leren kennen, samen met hem op wandeltocht door Schotland en Noorwegen. De schoonheid en weidsheid van de natuur trof haar. Ze voelde zich daar deel van, samen met hem. Een en al levenskracht. Haar krijtschets van dit thema laat zien dat ze in de jaren daarvoor maar bitter weinig ervaringen van ontvankelijkheid heeft gekend. Ongewenst en niet gezien, vat ze samen. Zie dan maar eens een zinnig woord op papier te krijgen. Het worden vier regels na twee weken zwoegen. En toch, door haar woorden te beluisteren en zorgvuldig te bevragen, gebeurt er wel wat. Te midden van het vele donker waarover ze verhaalt, was deze ervaring er ook. Als bodem voor wat later kwam?

Dan autonomie. “Veel te vroeg moest ik het zelf maar rooien. Ik kon best veel. En ik werd ook altijd wel gewaardeerd in mijn werk. Ze wilden me niet kwijt. Of ik niet een jaartje langer wou. Maar als ik dan zie hoe anderen dat doen. Dat oogt zoveel rijker. Betekenisvol ook. Mijn patiënten waren tevreden, dat zeker. Maar al zorgend liep ik mezelf voorbij. Tenminste, dat denk ik nu.” Op haar plek aan de rijk gedekte tafel liggen kruimels, waar de buren lekkere broodjes in de hand hebben. Zo voelt dat. En toch, de aangereikte gedachte dat het wel degelijk haar kruimels zijn, maakt iets wakker. En ze besluit die kruimels in kaart te brengen. Op papier en in een beeld. Twee weken later hangt er een A4 met meerdere gekleurde ballonnetjes, kleine en ook wat grotere.

Verbondenheid. Het is alsof er iets is beginnen te stromen. De band met haar overleden geliefde blijkt niet de enige. Gaandeweg ontdekt ze meerdere vriendschappen en activiteiten van betekenis. Door ernaar te kijken verschijnen ze als nieuw. Ze schrijft bijna een blad vol. Dat doet haar goed. Hoe ze dat alles bij elkaar nu samenvat? De tekening toont haarzelf onderweg. De lucht is helder, haar haren wapperen in de wind. Er zit vaart in. Het slotgesprek zoomt in en uit op dat beeld. Waar is ze heen op weg? Wat ziet ze als ze voor, achter en opzij kijkt? Als je er als een helikopter boven zou hangen, wat ontdek je dan? Zijn er anderen nabij? Waar is God? Woorden genoeg ineens. “Het is voldoende zo”, meldt ze. “Ik kan mijn eigen weg weer gaan.”


De training spirituele autobiografie waar hierboven over gesproken wordt, is in Nederland ontwikkeld door Jannet Delver. Volgens die methode kijken mensen in kleine groepjes op gestructureerde wijze naar hun leven.

Hanneke Muthert en Jannet Delver. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *