De kerken bleven leeg. Pasen als feest van de hoop en het nieuwe leven werd op die plekken met weinig of geen gelovigen gevierd. De godshuizen waren leeg, de mensen echter vol van hoop op de uitbanning van deze pandemie en het verlangen naar nieuw lenteleven. Met de herdenking van de kruisdood van Jezus op Goede Vrijdag beleeft de veertigdagentijd zijn dramatische kantelpunt. In deze crisistijd laten kille cijfers zien dat het iedere dag Goede Vrijdag is. Iedere dag overlijden er mensen en worden patiënten opgenomen in ziekenhuizen. Er is het ondraaglijke lijden van vluchtelingen in kampen en de eenzaamheid van ouderen. Veel mensen zien hun inkomsten verdampen. En thuiswerken heeft als schaduwkant dat gezinnen niet altijd in vrede met elkaar leven, met huiselijk geweld zelfs als gevolg. Iedere dag is het Goede Vrijdag. Wanneer wordt het Pasen?
De statistieken van het RIVM getuigen van een zekere stabilisatie van stervenden en ziekenhuisopnamen – een voorzichtige afname zelfs. Is het dan toch een beetje Pasen, als feest van de verlossing van het virus? Iemand die het nieuws nauwgezet volgt, mailde mij zaterdagavond: ‘De maatregelen werken goed, dus ik heb hoop.’ Voor haar was er paasperspectief. Er is nog meer perspectief. De sneeuwtoppen van de Himalaya zijn vanaf meer dan 100 kilometer opeens zichtbaar dankzij de betere luchtkwaliteit. Dat zicht heeft zich de afgelopen dertig jaar niet eerder voorgedaan. De wereld mag dan onder de coronamaatregelen kreunen, de natuur herstelt zich. In Venetië bleven de toeristen weg en al snel kleurde het water van de anders zo drukbevaren kanalen helderblauw en het krioelde er van de vissen, zwanen en aalscholvers. Eenden voelen zich kennelijk zo op hun gemak dat ze hun eieren uitbroeden bij het Piazzale Roma, een doorgaans drukbezocht plein.
Dan zal ik leven!
De kerken bleven leeg met Pasen, terwijl we in deze barre crisistijd, met zoveel stervenden, zieken en angstigen ons misschien graag zouden laten bemoedigen door gesproken of gezongen teksten. We zouden kunnen zingen over het verlangen en de hoop dat het leven aan ons wordt teruggegeven en vernieuwd wordt. Toen ik hierover nadacht, kwam er muziek van een paaslied van theoloog en dichter Huub Oosterhuis in mij op. Ik was de tekst vergeten en neuriede het lied. De muziek gaf mij hoop, maakte mij warm. En toen opeens herinnerde ik me de woorden. ‘Dan zal ik leven’, zong ik opeens. Het lied bleef de hele verdere dag in mijn hoofd. Dat was beslist geen straf, maar mooi en vertrouwenwekkend.
Ton Roumen is een ervaren coach, retraiteleider en spreker. Hij publiceert boeken en artikelen over spirituele thema’s. Ton Roumen schrijft wekelijks een maandagochtend-column, deze verschijnt ook op zijn website.
Dinie van 't Erve
14 april 2020 at 15:37
Ontroerend mooi . Een verrassing om zoiets hier aan te treffen.