In januari verbleef een groep van 9 vrouwen, afkomstig uit Oeganda, Iran, Syrië, Marokko, Nederland en Turkije, 24 uur in ons klooster in Huissen. Ze gingen samen naar het gebed, ze wandelden samen, ze tekenden elkaar om elkaar beter te leren kennen en ze hadden mooie gesprekken. Over geloof en de verschillen in de verschillende religies, over het leven, over familie en over wonen in Nederland. Stichting Welkom in Utrecht schreef er deze blog over.

Op een koude vrijdag in januari 2024 vertrokken we met drie auto’s naar het klooster van de Dominicanen in Huissen. Een groep van negen vrouwen, de jongste twintig en de oudste vijfenzeventig jaar oud! Afkomstig uit Oeganda, Iran, Syrië, Marokko, Nederland en Turkije.

Na een warm welkom door de directeur en een eerste kringgesprek waarin we ons voorstelden en ook spraken over religie in relatie tot onze achtergrond, kregen we een rondleiding en leerden we de rijke geschiedenis kennen van het klooster waar in de hoogtijdagen 75 broeders leefden. Nog twee zijn in leven en zij gaan nog steeds voor in de gebeden.

“Het is hier zo mooi, ik kijk mijn ogen uit.”

Eerste gebed om 12.10 uur was direct een mooie en emotionele bijeenkomst. We mochten een kaarsje branden voor iemand die je iets moois toe zou willen wensen in het nieuwe jaar. De eerste tranen vloeiden.

“ Ik heb voor Iran gebeden en ik hoop dat op een dag Iran ook net zo vrij zal zijn, dat men ook daar naar de kerk kan gaan.”

De lunch smaakte goed en daarna maakten we een korte wandeling, brachten wat tijd door op onze kamers en we gingen elkaar tekenen, blind tekenen, een leuke ontspannen manier om in contact te komen omdat je elkaar ook steeds aan moet kijken! De jongste uit ons gezelschap bleek geweldig goed te kunnen tekenen. We gaan haar koppelen aan mensen die haar in dat traject kunnen begeleiden.

Diner om 17.30 uur, genieten van het heerlijke eten en gebed om 18.30 uur, met eucharistie, ook voor niet-Christenen. Voorgegaan door een van de nog aanwezige broeders en met prachtige zang door een vrouw en een man. Dilemma voor één van de deelnemers, die moslima is, die mee wilde doen met eucharistie maar zich niet realiseerde dat het brood in de wijn gedoopt moest worden. Ze verstopte het subtiel en deed mee alsof er niks aan de hand was…

“Wat me opviel tijdens het gebed is dat we begonnen en eindigden met zingen en dat maakt de cirkel rond, dat is zo mooi om mee te maken.”

Daarna het hoogtepunt van de retraite, een workshop met klankschalen. Klankschalen die handgemaakt zijn, resoneren op een bepaalde manier in je ziel en er is er een die goed bij je past. Die lieten we klinken. Daarna mocht iedereen om de beurt op de grond gaan liggen en werden de schalen aangeslagen die dan een langgerekte toon laten horen. Er gebeurde veel met iedereen en dat was intens en intiem en ook spannend, wat wordt aangeraakt? Allemaal vrouwen met een verhaal. De groep was eigenlijk vanaf het begin veilig, dus alles kon er zijn en dat verstevigde de band eigenlijk. De vrouwen wilden allemaal liggen en ervaren en ook delen wat er gebeurde. Er ontstond een diepe ontspanning door de klankschalen, er was even niks anders dan dat. Negen vrouwen, twee workshopleiders en prachtige diepe klanken. Tot slot mochten de vrouwen zelf de grootste klankschaal gevuld met water laten klinken. Dat ging fantastisch. De workshopleiders waren blij met de groep, zo enthousiast!

Alle vrouwen hebben een verhaal, een verhaal dat niet gemakkelijk is. Ze hebben allemaal veel meegemaakt. Het mooie is dat we vanaf nu om elkaar heen blijven heen staan, elkaar blijven ontmoeten als groep, elkaar helpen.  Wellicht kunnen we een plek voor de jongste vinden waar ze tijdelijk kan wonen, enzovoort.

De gezamenlijkheid en verbinding die ontstaan is binnen 24 uur is van onschatbare waarde. Betrokkenheid bij elkaar is groot. Vanzelfsprekendheid in het contact.

“Ik dacht altijd dat het in afzondering zijn voor je geloof alleen voor moslims gold. Nu begrijp ik beter waarom dat moet gebeuren en dat het ook in andere geloven gebeurt. En hoe mooi dat is.”

De volgende ochtend gingen twee vrouwen naar het ochtendgebed en daarna ontbijten samen. Na het ontbijt maakten we een wandeling en daarna gingen we weer naar Utrecht, terug naar het dagelijkse leven.

Bijdragen aan een liefdevollere samenleving
In ons klooster is iedereen welkom. Ongeacht religie of levensovertuigingen en ongeacht welke uitdagingen het leven je stelt. Meer dan 150 jaar geleden stichtten Dominicaanse kloosterlingen dit klooster. Wij koesteren dit huis en zetten de traditie van dit klooster voort door mensen en organisaties te inspireren om te zijn wie ze zijn en om bij te dragen aan een liefdevollere samenleving. Daarom dragen we van harte bij aan projecten zoals deze 24-uurs retraite.

Ook bijdragen aan onze projecten? Word vriend van het klooster!