Ik ben hier al een tijdje. Heel vroeger was ik een veenlandschap met grote vergezichten. Eeuwen oude plantenresten stapelden zich op in de natte, zompige bodem. Veranderingen gingen hier heel traag. We namen er goed de tijd voor. Daar zie je nu weinig meer van. Ik ben met jullie tijd meegegaan.
Ergens, diep in mijn bodem, zijn er nog resten van mijn verleden te vinden. Daar waar je uit bent ontstaan, raak je nooit helemaal kwijt. Hoe lang dat geleden is? Dat kan wel duizenden jaren geleden zijn, dat wil zeggen, in de jaren die jullie tellen. In onze taal kennen we geen jaren en gaat alles in cirkels. Ik geloof dat jullie dat cycli noemen. Alles komt en gaat, op enig moment. Daar heb ik geloof ik geen keus in. Zo ben ik en dat is mijn natuur.
Zo’n 40 jaar geleden breidde het veendorp hier in de buurt uit en kwamen hier woningen te staan. Grote machines kwamen wit zand brengen. Dat maakte de bodem sterk, waardoor de huizen en wegen goed stevig zouden staan. Dat heeft mij ook een ander gezicht gegeven.
Op een klein stukje grond lig ik, een tuin van iemand die heel veel van mij houdt en alles van mij wil begrijpen. Zo nu en dan schrijf ik mijn belevenissen op, dan wil ik jullie zoveel vertellen!
Sinds mijn vorige verhaal, is er weer veel gebeurd. De bomen in mijn buurt hebben in rap tempo hun bladeren gemaakt en inderdaad, het heten niet voor niets kronen. Koningen zijn het, die bomen!
De treuriep staat er blijmoedig bij, de appelboom bloesemt als nooit tevoren
De kleur groen neemt weer de overhand in onze natuur, net als ieder jaar. De hoogste blaadjes groeien wel op 20 meter hoogte! Alle voedingsstoffen worden door de vaten vanuit de bodem naar boven gebracht. We doen dat ieder jaar, maar dit jaar lukt het wel heel snel! Zelfs de beuk heeft al een volle kroon en de ijsheiligen moeten nog komen.
De treuriep staat er blijmoedig bij, de appelboom bloesemt als nooit tevoren en de groenten en kruiden nemen boven de grond hun vormen weer aan.
Het mensenkind dat hier woont en samen met mij een fijne plek maakt voor dieren, planten en haarzelf, heb ik afgelopen dagen gelukkig weer veel gezien. Ze neemt in deze periode van het jaar alle tijd, om uit te pluizen waar ze al het voorgezaaide goed gaat neerzetten. En die slimmerik heeft niet alleen mijn plekje ter beschikking. Ook een stukje grond hiernaast, heeft ze tot moestuin gemaakt. Dus alle ruimte voor het komkommerkruid, de maggiplant, Oost-Indische kers en Calendula, de broccoli en straks ook de tomaten en nog veel meer. Wist je dat Calendula kalender betekent en het hele jaar bloeit? Van de fel oranje bloemen maakt ze zalf. Ik zie dan potjes met olie en bloemen in de zon staan. Zo trekken de gezonde stoffen uit de bloemen, de olie in.
De twee bosmuizen heeft ze al een tijdje niet meer gezien. Eentje is erg geschrokken… ik zag het gebeuren! De laarzen van het mensenkind staan op zijn kop op steeltjes bij het terras. Zo blijven ze mooi droog. En één van deze twee grijze bolletjes is in de laars getrokken, heeft er zaadjes in gestopt en een stokje om langsop te klimmen. Ik dacht toen al; dat is niet handig klein ding. En op een goed moment werden de laarzen inderdaad van de stokjes gehaald en keken de twee elkaar recht in de ogen aan. Van schrik holde de muis weg en ze heeft hem daarna niet meer zien scharrelen. Ondanks haar zachte woordjes. De muis kon ze niet horen of verstaan, ik denk het laatste. Maar ik weet dat het muizenbeest er nog wel is hoor, het is alleen een stuk voorzichtiger geworden. Ze hoeft er ook niet zo vaak op uit. Ze heeft namelijk ook een voorraad eten onder de waterval en daar kan ze wel even mee vooruit.
De winterkoning is de prins van de lente!
De winterkoning is de prins van de lente, zo mooi als die zingt. Maar ja, dat doet hij natuurlijk niet voor niets. En voor zover ik het gevolgd heb, heeft hij nog geen welwillende Winterkoningin gevonden. Maar ik zoek met hem mee hoor! Hij zingt graag bovenop de kroon van de Treuriep, ik denk dat daar de klanken mooie ver weg kunnen dragen. We zoeken allemaal mee! Aan zijn prachtige zang ligt het niet.
Tot zover, ik groei verder, doen jullie dat ook?
Eveline de Kock is in het dagelijks leven landschapsarchitecte (Ruimte atelier). Ze bestudeert de geneeskracht van kruiden en geeft in Klooster Huissen een paar keer per jaar les in natuurtekenen. Lees hier meer over Eveline de Kock
Lees hier deel 3 van een ‘dagboek van een tuin’
Corry Hoogendoorn
13 mei 2020 at 04:07
Hallo Evelien, ik heb zeer genoten van de reis door en met de natuur. Ik proef de verwondering en de intense liefde voor en van de natuur. Mooi die wisselwerking, vooral mee doorgaan. Mijn dank Corry