Al sinds 1985 kom ik als kerkelijk opbouwwerker in het Dominicanenklooster te Huissen. Vanuit het landelijk diensten centrum van de Gereformeerde Kerken, later de PKN werden daar bezinningsdagen georganiseerd. We deden zo veel mogelijk mee met de vieringen van de dominicanen. Elke keer werd ik weer geraakt door de vaste rituelen, het ingetogen zingen en de stilte. Het stil worden in mijzelf.
Als wij (de protestantse kerkelijk werkers) een psalm of gezang herkenden tijdens de vesper, dan was dat duidelijk te merken: er werd voortvarend door ons meegezongen. Daarmee werd het tempo van “Gij roept ons broeders tot den daad“ flink opgeschroefd. Ik zie nog Henk Jongerius, dominicaan en toentertijd prior, naar onze bank stuiven in zijn habijt: ons tot de orde roepend -al dirigerend met zijn arm op de maat- dat het gaat om ingetogen zingen. Daarmee dus ook in het zingen de verstilling oproepend. Het is goed om daar te zijn, elke keer weer en door meditatie en verstilling die Ene te ontmoeten. Ik ben een doener, zoek bezigheden en uitdagingen om mij heen in het werk voor de kerk en mijn geloof. Ik gaf jaren trainingen aan ambtsdragers in de kerken en leidde kerkenraadsweekenden.
Ik ben een doener, zoek bezigheden en uitdagingen
Bijna elk jaar kwam ik weer met collega’s in Huissen. We hadden dat nodig en ik deed inspiratie op om na te denken over de toekomst van onze kerken. Ik volgde in Huissen ook de training Bibliodrama van de werkplaats Santekraam voor Bijbelse Spiritualiteit en creativiteit onder de titel: “Hoe krijg ik de mensen van hun stoel”. Alleen al naar de titel van die jaartraining kijkend, was het duidelijk dat het ging om bedrijvigheid en activeren. Jaren heb ik gebruik gemaakt van deze werkvormen in gemeentes en bij cursussen. Tijdens deze jaartraining deed ik zoveel mogelijk mee met de vieringen.
In 2007 veranderde ik van baan en belandde na 22 jaar voor de PKN kerken te hebben gewerkt, in de ouderenzorg. Gelukkig kon ik ook hier mijn creativiteit, mijn ervaring en inspiratie kwijt. De vaste jaarlijkse conferenties vanuit de PKN kerken in Huissen gingen door zonder mij. Ik belandde in andere conferentieoorden.
Het klokgelui riep mij naar de kapel. Daar was de stilte en meditatie, en de eerbied voor het heilige.
Totdat ik voor mijn accreditatie als geestelijk verzorger in 2018 een aantal retraite dagen ‘Bezielen en verstillen’ moest volgen. Het voelde als een cadeautje om weer terug te komen in Huissen. Ik heb verschillende meditatievormen ondergaan zoals meditatief zingen en dansen, meditatie in beweging, een stiltewandeling, meditatie met klankschalen en zen- meditatie. Ook was er een meditatie in de Dominicaanse traditie o.l.v. Henk Jongerius, die (22 jaar later) nog altijd sprankelend en inspirerend is. De vieringen in de kapel heb ik weer als lavend ervaren, dat ritme helpt je tot rust te komen.
Dat had ik ook nodig, want als geestelijk verzorger was ik begonnen aan de uitdaging om een handreiking te schrijven voor ouderen rondom christelijke feestdagen en persoonlijke belangrijke levensmomenten zoals doop, belijdenis of communie. Het boek richt zich in het bijzonder op protestantse en rooms- katholieke ouderen die in een dementerende fase zijn beland. De uitgave bevat Bijbelpassages, alsmede herinneringen aan die belangrijke dagen. Leo Fijen, vriend en directeur van Adveniat keurde het plan goed, er zat wel een planning en werkdruk aan vast.
Naast het schrijven was er het verlangen om te gaan schilderen. De workshop Schilderen met hart en ziel – intuïtief schilderen – door Gitta Nieuwenburg heeft mij de rust gegeven om het schilderen weer op te pakken. In tien minuten tijd verscheen de kaars op het doek. In gedachten zag ik haar branden als middelpunt tijdens vele meditatiemomenten door onze begeleidster Martina Heinrichs. Het licht straalde mij tegemoet, licht in de duisternis, we leefden in de adventstijd.
In tien minuten verscheen de kaars op het doek. In gedachten zag ik haar branden
Daar in de Herberg, de nieuwe locatie bij het klooster, waar ik mijn kamer had, vond ik de rust, de stilte en de kracht om, naast mijn werk als geestelijk verzorger, de verhalen en herinneringen van mijn ouderen in het verpleeg- en verzorgingshuis te verbinden met afbeeldingen. De handreiking ‘Een trap naar de hemel’ is een prachtig resultaat, een boek voor ouderen, mantelzorgers, familieleden, vrijwilligers en zorgmedewerkers. En wat zo leuk is, de Maria bidprentjes uit de erfenis van mijn schoonfamilie heb ik er in kunnen verwerken. Ze waren bijna bij het oud papier beland. Nu zijn ze vereeuwigd voor vele mensen. Maria, de vrouw van altijd durende bijstand, hielp mij om tot een mooi resultaat te komen. Ik kijk uit naar een volgend bezoek in het Dominicanenklooster Huissen voor persoonlijke inspiratie en verstilling!
Door Anja Bruijkers–Koel, geestelijk verzorger. Anja nam deel aan de retraite ‘Bezielen en verstillen’. Deze retraite is bestemd voor: geestelijk verzorgers, pastoraal werkenden, ritueelbegeleiders en uitvaartondernemers.
